tag:blogger.com,1999:blog-85659798869824019642024-02-07T03:53:33.227+01:00a furada do trasnoEconomía de GaliciaTrasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.comBlogger290125tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-26449916166493045112014-03-03T21:33:00.000+01:002014-03-03T21:34:06.245+01:00Xornalismo patético (ou cando unha cara bonita non abonda)<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Parece que La Sexta, a canle “progre” do grupo Atresmedia (Antena 3, La Sexta, Onda Cero, Gol tv, Planeta, etc.), anda preocupada ultimamente coa baixa implantación da extrema dereita en España (por debaixo do 5%). Leva unhas semanas facendo “xornalismo de investigación” sobre diferentes grupúsculos: España 2000, Plataforma per Catalunya, Falange, alcalde de Garínoain (Derecha Navarra y Española), etc.<br /><br />Onte, Ana Pastor, a condutora de El Objetivo, que hai poucas semanas fixo bo ao ministro Wert, ofreceu un espantoso ridículo coa súa entrevista á líder ultradereitista francesa Marine Le Pen. Ao máis puro estilo do “burlador burlado” foi a xornalista quen perdeu os papeis máis dunha vez, tendo que recorrer ao tópico de que “la protagonista es usted, no yo”, cando a Le Pen lle inquería sobre si a xornalista acollera algún emigrante na súa casa. Mentres, a política ultra mantivo a compostura e a calma en todo momento. <br /><br />Acudiu a Pastor á entrevista pensando que cos consabidos e manidos tópicos (xenofobia, homofobia, ...) serían suficientes para deixar en evidencia á facha francesa. Tópicos que a francesa, acostumada a tourear en prazas moito máis difíciles, esquivou sen inmutarse. <br /><br /> Pola contra, a xornalista, tan prepotente como frouxa intelectualmente, non foi quen de rebater ningún dos pedestres argumentos da política sobre as cuestións de fondo realmente importantes: discurso antiglobalización, peche de fronteiras, política autárquica, saída do euro, etc.<br /><br />Si a Le Pen se presentase ás eleccións en España, tería colleitado coa entrevista de onte uns cantos miles de votos.<br /><br /> Se sigue nesta liña, pronto conseguirá La Sexta multiplicar por tres o número de votos da ultradereita española, situándonos así ao nivel dos países europeos máis desenvolvidos.</span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-79410703485351137662013-02-12T16:03:00.003+01:002013-02-12T16:03:58.055+01:00Domingos Paciência, o adestrador con menos paciencia<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Hai poucos días comentabamos aquí o acaído que parecía que o Deportivo fichase a un adestrador chamado Paciência. Certamente, cando se vai de último, e co club en concurso de acredores, o que compre é ter paciencia. E se non hai paciencia, cómprase, pensou Lendoiro.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pero non foi tal. Aconteceu que contradicindo de xeito radical o que o seu propio nome suxería, o Domingos Paciência resultou ser o adestrador do mundo con menos paciencia. Ás primeiras de cambio saíu correndo. Aducindo veladamente a que o problema do equipo está en que os xogadores levan meses sen cobrar.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Desbarátase así a intelixente estratexia de Lendoiro, que buscaba coa fichaxe de Paciência un escudo protector que tapase a nefasta xestión do club nos últimos anos. Agora fica totalmente exposto. Xa apareceron as primeiras pintadas en Riazor pedindo a súa dimisión. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Unha mostra do nerviosismo do presidente é o erro, impropio nel, que cometeu na elección do substituto de Paciência. E non polas características e capacidades do novo adestrador. Ao contrario, cremos que Fernando Vázquez é un boísimo adestrador. Pero, ¿cando se viu no norte un equipo de portugueses e cun adestrador do Celta?. O mundo ao revés. A este paso, os chorvos da Coruña acabarán sendo ghichinhos...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Para seguir nesa liña, por un módico prezo pódeselles facer unha adaptación da foliada... "dixéronlle ó presidente, os de tribuna cuberta dixéronlle ó presidente, pra temporada que ven temos que cambiar de xente"...</span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-9675110539012886872013-02-11T19:14:00.000+01:002013-02-11T19:14:02.498+01:00Lo que realmente es importante en el caso Bárcenas<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Escribíamos </span><a href="http://afuradadotrasno.blogspot.com.es/2009/10/salvese-quen-poida.html"><span style="font-family: inherit;">aquí</span></a><span style="font-family: inherit;"> hace tiempo, que la consecuencia más nefasta de la marea de corrupción que nos está pasando por encima, está en la pérdida de credibilidad en las instituciones que con estas prácticas se genera.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Por eso, en nuestra opinión, lo realmente importante en los presuntos papeles de Bárcenas no es saber qué políticos cobraban sobresueldos. A pesar de lo morboso que pueda resultar saber que presuntamente el actual presidente del gobierno, o la actual secretaria general del Partido Popular, estaban entre los agraciados. A pesar de lo escandaloso que pueda resultar saber que personas tan relevantes puedan haber cometido fraude fiscal por no incluir en sus declaraciones de la renta esos ingresos adicionales. A pesar de poder saber, como consecuencia del ataque de transparencia que repentinamente le ha dado al presidente del gobierno -haciendo públicas sus declaraciones de la renta-, que ganaba cinco veces más como líder de la oposición que como presidente del gobierno. A pesar de que el tesorero del partido, al igual que sus antecesores en el cargo, se haya convertido en multimillonario en muy pocos años, con más de 23 millones de euros en sus cuentas en Suiza.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Lo realmente decisivo es conocer cuáles eran las empresas financiaban de manera irregular al Partido Popular y, sobre todo, saber que contratos en obra pública, en concesiones, en prestación de servicios o en suministros, mantenían con las administraciones públicas esas mismas empresas.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Porque si en todo este asunto hay un, parece que evidente, caso mayúsculo de corrupción, éste se produce por el lado de los ingresos del Partido Popular y no, insisto, a pesar del morbo que pueda provocar en la ciudadanía, por el lado de los gastos.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ya que si se conocen los nombres de las personas o empresas que contribuían a financiar de manera irregular al Partido Popular, ya fuese con pagos muy superiores a los permitidos por la ley, o directamente con dinero negro, lo que procede, y lo que la ciudadanía de este país debería estar demandando, es que se investigue cada uno de los procedimientos de contratación que han dado lugar a los contratos que esas personas o empresas pagadoras mantenían con las diferentes administraciones públicas gobernadas por el Partido Popular.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">La verdadera corrupción está en que se adopten decisiones desde las administraciones públicas para favorecer intencionadamente a una determinada empresa, en perjuicio de sus competidores, a cambio de que esa empresa pague el favor ingresando una determinada cantidad de dinero en las arcas del partido o en el bolsillo de su tesorero. Estas son las prácticas que corrompen el funcionamiento del estado de derecho. Adoptar desde las administraciones decisiones erróneas o injustas, a sabiendas de que lo son, para favorecer al que está contribuyendo a financiar a la organización política del que adopta esa decisión errónea o injusta.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Por cierto, en este mismo apartado debería entrar la investigación sobre quiénes fueron finalmente los beneficiarios de la amnistía fiscal promovida por el ministro Montoro. No vaya a ser que también en este tema se esté hablando de lo mismo... </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-68199847034150681072013-01-23T23:13:00.000+01:002013-01-23T23:13:11.732+01:00Non dar puntada sen fío ou traballar para o inglés<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O Trasno non tivo a sorte de que o seu alter ego o colocase en ningunha fundación. Nin con ideas nin sen ideas. Nótase que o tal alter ego non é Carlos Mulas, que este si que ten, ao que se ve, ideas. Ideas produtivas.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">É o que ten traballar para entidades sen ánimo de lucro, cando un quere, e sabe, é onde máis lucro soe haber. Pero hai que querer e saber. O que sempre se chamou non dar puntada sen fío. ¿Será que é para iso para o que vale ser doutor en economía por Cambridge?.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ben ao contrario, o noso alter ego, ten demostrado sobradamente a súa impericia. Primeiro, bautizando a este humilde escribidor cun nome tan pouco comercial e suxestivo. Sobre todo se pensaba facerse un sitio nese tan competitivo mundo dos analistas políticos, económicos, opinantes ou tertulianos. E despois, poñéndoo a traballar a reo, simplemente por amor á arte. Unicamente polo prurito de ter unhas poucas ducias de lectores. O que sempre se chamou traballar para o inglés.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">É claro que con esta mentalidade tampouco se pode chegar. ¿Alguén se imaxina que a devandita Amy Martin podería ter acadado tan altas cotas de credibilidade, mesmo de popularidade, se estivese disposta a traballar por minutas dez veces inferiores?. Pois ese era o prezo, 300 euros, ao que o noso nefasto alter ego aspiraba, cun proxecto de longo percorrido, unha vez que o Trasno tivese demostrado a súa valía e fose aclamado por miles de lectores.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Con tan miserables expectativas, con tan escasa ambición, nun mundo tan competitivo como é o actual, non se vai a ningures. Precísase máis imaxinación, ambición e decisión. Nunha economía como a que nos toca vivir, os hipotéticos negocios con longos períodos de maduración non son negocios nin son nada. As ideas hai que rentabilizalas instantaneamente. Aquilo de máis vale paxaro en man que cento voando. O que ocorre é que Carlos Mulas ten cen paxaros na man, mentres o noso alter ego anda aínda detrás do seu paxaro que segue voando.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Obvio que o Trasno non é tampouco Amy Martin. Configurado a imaxe e semellanza do seu miserento creador, estaría disposto, polo tanto, a facturar ben menos que os 3.000 euros da ala por artigo que seica era o que cobraba a tal. Así é imposible facer carreira.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Despois da lección que nos acaba de dar Amy Martin, augúranse tormentosas negociacións no seo de a furada do trasno. Veremos como acaba a cousa. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-11894695322218730722013-01-06T12:09:00.003+01:002013-01-06T12:11:39.080+01:00Isaac Díaz Pardo, empresario (reedición no primeiro cabodano)<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Non vou falar do pintor, nin do escritor, nin do intelectual, nin do artista. Abondan voces máis autorizadas ca min para facelo. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">Interésame traer aquí unha faceta da vida de Isaac que sendo moi coñecida foi, na miña opinión, pouco recoñecida. A de empresario. </span></span></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioIPO073VYuN1ANbOeSVkr6rh4kpIitI6XqRuTvtKkQe89vhOyDRbbhPlkHcU6HUu_W1odErC5CSnw78O4eA8j65yNh6cgq9yRodn6lPQc-AI7fGWOWEuLwinmjyUJyxzAbUNYOcchg02V/s1600/g22p48f3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioIPO073VYuN1ANbOeSVkr6rh4kpIitI6XqRuTvtKkQe89vhOyDRbbhPlkHcU6HUu_W1odErC5CSnw78O4eA8j65yNh6cgq9yRodn6lPQc-AI7fGWOWEuLwinmjyUJyxzAbUNYOcchg02V/s1600/g22p48f3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioIPO073VYuN1ANbOeSVkr6rh4kpIitI6XqRuTvtKkQe89vhOyDRbbhPlkHcU6HUu_W1odErC5CSnw78O4eA8j65yNh6cgq9yRodn6lPQc-AI7fGWOWEuLwinmjyUJyxzAbUNYOcchg02V/s200/g22p48f3.jpg" width="161" /></a><span style="font-family: inherit;"> </span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">E non só polo fito histórico de ter fundado, en plena longa noite de pedra dos anos sesenta, Cerámica de Sargadelos e Cerámicas do Castro. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Eu valoro, sobre todo, o seu traballo como dirixente empresarial cunha visión clara dos obxectivos superiores aos que debería servir o negocio. </span><span style="font-family: inherit;"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Coido que é un dos poucos exemplos que se poden atopar de competir con éxito baseándose en intanxibles como a cultura, a tradición, mesmo a idea utópica de país, para vender un produto industrial como son as vaixelas. Os compradores galegos de Sargadelos, ou O Castro, non compran pratos ou imaxes decorativas, están comprando un anaco do imaxinario de país que podería ser e non foi. Os foráneos identifican a marca con Galicia. Regalar un agasallo Sargadelos é regalar Galicia. Aínda hoxe, penso, segue a ser o produto industrial que máis se identifica con Galicia. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pero todo isto non é consecuencia do azar. É froito dun traballo constante e meticuloso. A recuperación do entorno da antiga Fábrica de Sargadelos, a reivindicación da figura histórica de Antonio Ibáñez, Marqués de Sargadelos, a creación de Edicións do Castro, o Seminario de Estudios Galegos, o Museo Carlos Maside, o Instituto Galego da Información, o proxecto do Xornal Galicia, son todos enormes empeños persoais de Isaac que contribuíron a ir conformando paseniñamente esa identificación de Sargadelos e cultura, de Sargadelos e Galicia. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Interésame tamén a claridade de ideas que sempre mostrou para entender a importancia da innovación para competir. E non estou pensando no deseño artístico das pezas, pois isto é consubstancial ao propio produto que vendía, senón sobre todo á súa capacidade para buscar sempre solucións enxeñosas, cando non radicalmente novidosas, que melloraban notablemente os procesos de produción, ou desenvolvían novas liñas de produto. Son coñecidos os enormes esforzos, en tempo e recursos, que dedicou a investigar na fabricación de vidro, por exemplo. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Por último, sempre me resultou admirable o clima laboral que foi quen de crear e a súa capacidade para motivar á xente. Nos anos setenta e oitenta só había que entrar na fábrica para darse conta que dende o punto de vista das relacións laborais Sargadelos era un oasis no medio do páramo que era a produción industrial en Galicia. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Co pasamento de Isaac Díaz Pardo vaise unha boa parte do que foi a Galicia do século XX. Pero desaparece tamén a evidencia de que se pode ser empresario de éxito sen necesidade de traizoar ideais nin principios morais nin renunciar ao compromiso político. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-19859849570584027522012-12-31T13:42:00.000+01:002012-12-31T13:42:45.773+01:00Paciência, a fichaxe máis acaída<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Sempre gustei da retranca de Lendoiro. Pouco dado a substituír adestradores, só toma a decisión cando está no límite e non queda outra. Agora é o caso. Co equipo na última posición da táboa -faroliño vermello, se dicía antes-, a unha semana, ou menos, de que o club entre en concurso de acreedores, o cambio de adestrador estaba cantado. Non só polo que poida supoñer de revulsivo no aspecto deportivo, que algún efecto terá, senón, e sobre todo, para desviar a atención da figura do presidente que é en realidade o máximo responsable deste descalabro deportivo e económico no que se debate dende hai anos o Deportivo, e cobra por elo. Ata aquí todo normal.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O que pon de manifesto a fina ironía do presidente é a elección do novo adestrador. Un tipo que se chama Domingos Paciência. Toda unha mensaxe para o deportivismo. Nos tempos que corren, non queda outra que ter paciencia. Paciencia sobre todo os domingos para dixerir os resultados deportivos. Paciencia o resto da semana para ir asimilando o carrusel de desastrosas novas económicas que se aveciñan no club e que La Voz de Galicia se encargará de magnificar. E se non a hai paciencia, cómprase, pensou o presidente.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Mágoa que o tal Paciência sexa só adestrador de fútbol. Tal como vai a cousa, precisaríamos moreas de Paciencias. Para enfrontar este 2013 que xa está aí ameazante, moito mellor nos iría cun Paciencia de conselleiro de economía ou cun ministro de facenda tamén Paciencia.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pero Paciência só hai un. E fichouno Lendoiro.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Saúde e Paciencia...<br /><br /> </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-11069662307478121142012-12-08T16:13:00.000+01:002012-12-08T16:13:19.530+01:00Riqueza y gasto público<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A la vista de las recetas que están imponiendo las autoridades económicas mundiales, pudiera parecer que el actual bálsamo de fierabrás para salir de la crisis es el adelgazamiento, hasta límites anoréxicos, del estado y la consiguiente reducción del gasto público. De ser cierto, debería existir una clara correlación entre el nivel de riqueza de un país y su cicatería en el gasto público. Es decir, a menor gasto público, más riqueza.</span></div>
<br />
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhfsrLVMECjPUxoArxYJGhFa9vQnwVD_V0LBu7Hqm7ti-Ym2xv89F0ZoPTR1Ew6vVrmHpM0GaGHXR_62dWYWVAx4Q4pj7J35A6pGl6xvr6H7EI7GhrfVjfItMYOBVEnJevBWbiFZpJa6l1/s1600/gasto+publico+PIB.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhfsrLVMECjPUxoArxYJGhFa9vQnwVD_V0LBu7Hqm7ti-Ym2xv89F0ZoPTR1Ew6vVrmHpM0GaGHXR_62dWYWVAx4Q4pj7J35A6pGl6xvr6H7EI7GhrfVjfItMYOBVEnJevBWbiFZpJa6l1/s400/gasto+publico+PIB.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-size: x-small;"><em>Gráfico 1. Gasto público en porcentaje de PIB 2003-2012</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En el gráfico 1, se representa la evolución del gasto público en porcentaje de PIB en una muestra de países europeos. Como se ve, los campeones del gasto público a lo largo de toda la serie son Dinamarca, Holanda, Suecia e Islandia. En la parte inferior, menos gasto público, aparecen Irlanda, Grecia, España y Alemania. </span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7glQr-vK_QsUG66eluNzoSZlmYLYWlJif6VscizM2SmwkLQsYI5CAQyPzKFnhMWUo6OF8J3k5EOJonBtNZzP7mHHKtEsW_R4sa-xf_yENVWWMsfC7fxEq_Rc8rFO4vSxWnNfFom_wWATX/s1600/gasto+publico+PIB+2012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7glQr-vK_QsUG66eluNzoSZlmYLYWlJif6VscizM2SmwkLQsYI5CAQyPzKFnhMWUo6OF8J3k5EOJonBtNZzP7mHHKtEsW_R4sa-xf_yENVWWMsfC7fxEq_Rc8rFO4vSxWnNfFom_wWATX/s400/gasto+publico+PIB+2012.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 2. Gasto público en porcentaje de PIB 2012</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En el gráfico 2 se muestra el mismo dato (gasto público en porcentaje de PIB) sólo para el año 2012. Puede verse que los países líderes en gasto público son los ya citados antes, mientras que por el otro lado, los de menor gasto público son los tres países que han sido rescatados: Portugal, Irlanda y Grecia. Curioso que el siguiente país con menor gasto público sea Alemania, uno de los principales adalides de este tipo de políticas anoréxicas. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En el gráfico 3, se muestra el PIB per cápita de estos mismos países en 2011. Puede verse como, tres de los cuatro países con mayor PIB per cápita coinciden con los tres países con mayor gasto público: Holanda, Suecia y Dinamarca. Y también que de dos de los tres países con menor PIB per cápita son de los tres países con menor gato público: Portugal y Grecia. </span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtaFgd38diPTNIhf4Far6T8IauMasg1IPpxvrNwTgjjiiM4n8REiWNdh_O8_11RtMyTT-ZuBHKdlKGDyND1LWV45D4KZS2vd29oIoKirZU71aWa2VtEEE-eQzUh_0NKOrhKBHzGf6sv0GJ/s1600/pib+per+capita+2011.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtaFgd38diPTNIhf4Far6T8IauMasg1IPpxvrNwTgjjiiM4n8REiWNdh_O8_11RtMyTT-ZuBHKdlKGDyND1LWV45D4KZS2vd29oIoKirZU71aWa2VtEEE-eQzUh_0NKOrhKBHzGf6sv0GJ/s400/pib+per+capita+2011.png" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 3. PIB per cápita 2011</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Se cumple, entonces, para la mayoría de los países que, efectivamente, riqueza y gasto público están correlacionados. Con dos notables excepciones: Alemania e Irlanda, que siendo países ricos (Irlanda continuaba siendo en 2011, a pesar del rescate, el segundo en PIB per cápita; y Alemania, el quinto), tienen un muy bajo nivel de gasto público en relación al PIB.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pero esa correlación no indica, como debería derivarse del bálsamo de fierabrás al que hacíamos referencia al principio -que propugna la reducción del gasto público como solución a todos los males-, que a menor gasto público se produzca mayor riqueza, sino todo lo contrario: cuanto más gasto público, más riqueza.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Tómese todo esto como simple divertimento.<br /><br /> </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-31017843643431294032012-12-07T18:05:00.000+01:002012-12-07T18:05:06.862+01:00Perderon o medo<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Durante boa parte do século XX, a que lle tocou vivir á miña xeración, o debate político, polo tanto tamén o ideolóxico, estaba balanceado. O bloque soviético xogaba de contrapeso fronte ás pretensións asoballadoras do capital e da dereita. Non só polo apoio material que proporcionaba ás forzas políticas de esquerdas en occidente, senón, e sobre todo, porque xogaba un papel de referente para boa parte da poboación que vía que outro modelo económico e social era posible, real e tanxible. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Sería iluso pensar que todos os avances en dereitos laborais, e en consecuencia tamén sociais, que se teñen conseguido en Occidente ao longo do século XX, serían posibles se non existise a Unión Soviética. Non está demais lembrar que todos os movementos sindicais occidentais que lograron contrarrestar o modelo de capitalismo salvaxe que xurde a partir do taylorismo e do fordismo, afloran con forza despois da revolución rusa do 17, logrando reverter unha parte das ganancias que xera o modelo de produción capitalista en beneficio da clase traballadora.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No período que vai dende o 1920 ao 1990, todas as formulacións económicas, políticas e ideolóxicas occidentais, estaban condicionadas pola existencia dun modelo alternativo. Sen entrar a valorar as bondades e as debilidades desa alternativa, o certo é que xogaba o papel de regulador, cando non de moderador, do que se cocía en Occidente.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Todos os procesos historicamente transcendentes teñen un período de maduración máis ou menos longo. Por iso agora, despois de vinte anos, asistimos ás consecuencias reais da caída do Muro de Berlín en 1989 e o posterior desmantelamento do bloque soviético. A dereita política e económica occidental sente, hoxe, que ten as mans libres. Non só para aplicar as políticas e os criterios económicos que sempre lle interesaron, senón tamén, e isto e a novidade, para marcar a pauta no debate ideolóxico. A nivel español, non hai máis que ver a desfachatez coa que o ministro Gallardón tacha de conservadores aos que se opoñen ás súas demenciais políticas privatizadoras da xustiza, ou a soltura coa que o ministro Wert impón criterios ultraconservadores na política educativa.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Cunha socialdemocracia desnortada, tamén falta de referentes reais, e unha clase traballadora acomodada en exceso ás indubidables avantaxes consumistas do capitalismo, a dereita política e económica non atopa ningunha resistencia real para poñer en práctica todas aquelas políticas que sempre desexaron. Desmantelamento do sector público, privatización de todo aquilo susceptible de xerar negocio privado, sexa sanidade, educación, pensións ou paradores de turismo. E, o que a máis longo prazo e peor, imposición de criterios puramente ideolóxicos, que son os que definitivamente transforman a sociedade. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Desafortunadamente, non se albisca por ningures xermolo algún susceptible de callar nun movemento de resistencia real. Porque, sendo realistas, pouco se pode agardar dos verdadeiros contrapesos que o modelo capitalista occidental vai ter enfronte nos vindeiros anos. Tanto Rusia, coma China, coma Brasil ou India, están xa na mesma lóxica económica, e polo tanto, tamén na mesma lóxica política.</span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-12521520833747783332012-12-02T19:24:00.002+01:002012-12-08T16:02:39.484+01:00Triste final para as caixas<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A nós, que no pasado tanto temos escrito aquí sobre o asunto da fusión das caixas de aforro, resúltanos moi cansado ter que volver sobre este asunto. Pero hoxe toca. Fixéronse públicas as condicións que impón a Unión Europea para poder acceder aos 5.425 millóns de euros do fondo de rescate á banca que Novagalicia Banco necesita. Esas condicións pódense resumir dicindo que se trata de reducir á metade o tamaño da entidade (2.500 empregados menos, e peche de 400 oficinas). Ademais, deberá vender todas as participadas e concentrar a súa actividade en Galicia, Asturias e Castela León. Traspasar ao banco malo os seus activos inmobiliarios (7.200 millóns de euros), e centrarse no negocio minorista, familias e pequenas empresas. Por outra banda, parte do custo do rescate ten que ser asumido polos actuais accionistas: FROB (90,57%), Novacaixagalicia (6,84%), inversores galegos privados (2,59%). Tamén os posuidores de accións preferentes e débeda subordinada terán que asumir a perda da parte que lles toque.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">É obvio que do que se trata é de preparar á entidade para unha inmediata privatización. Agora sábese, ademais, que a venta só se poderá facer a unha entidade financeira. Parece que xa non caben aqueles fondos de inversión internacionais que tanto tempo levamos agardando e que Castellano ía traer. Con outras palabras, trátase de utilizar Novagalicia Banco como moeda de cambio para que os grandes bancos españois acepten entrar no banco malo, ao que se mostraban renuentes se non había contrapartida. Como Santander e La Caixa xa tiveron a súa recompensa, parece acaído pensar que o futuro da entidade galega sexa que se lle regale ao BBVA. Pero para calquera banco español o único que ten valor de Novagalicia Banco e a cota de mercado, en especial do mercado galego. Non lles interesan para nada nin a rede de oficinas nin os empregados, nin a rede exterior, nin as súas participadas. Con estas durísimas condicións que se lle esixen trátase entón de adaptar de xeito abrupto as características da entidade ás esixencias do gran banco no que está predeterminado que se integre.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Consumarase así o espolio que hai tanto tempo prognosticamos aquí. Quedámonos sen caixas, sen banco, e o que a estas alturas é peor, sen emprego. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Como xa se ven preparando dende hai tempo, tratárase de ocultar tamaña desfeita, e aos seus verdadeiros responsables, detrás da cortina de fume das indemnizacións e das pensións que se levaron os antigos directivos das caixas. Como o pobo o que quere é morbo, daráselle morbo. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pero o que de verdade ten interese para o país é poder coñecer as razóns e os responsables das sucesivas decisións que se foron tomando.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Primeiro, por qué e con qué obxectivos se impuxo a fusión, cando unha das caixas e medio país estaban en contra.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Segundo, cál foi o papel dos diferentes poderes políticos (goberno de Galicia, goberno de España, Banco de España) nesta decisión.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Terceiro, cál era a verdadeira situación económico-financeira de Caixa Galicia e Caixanova no momento da fusión.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Cuarto, cándo se fará pública a auditoría de KPMG que serviu de xustificación á fusión.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Quinto, quén decidiu colocar a José María Castellano como presidente do consello de administración de Novagalicia Banco.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Sexto, agora que xa está preto o punto final, ¿faranse públicos os resultados da xestión de Castellano e González Bueno?.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Séptimo, ónde están os inversores internacionais polos que aínda seguimos agardando.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Oitavo, quén son os responsables, e en que consistiu, o engano do que falan os inversores galegos. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Noveno, por qué Bankia poderá seguir como entidade independente e Catalunya Caixa, Banco de Valencia e Novagalicia Banco, non.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Décimo, ¿qué futuro ten pensado o goberno galego para o que queda de Novacaixagalicia, patrimonio inmobiliario, cultural e empregados, incluídos?</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A dar resposta a este tipo de preguntas debería dedicarse a comisión de investigación comprometida por Núñez Feijóo. Porén, moito nos tememos que non pasará das consabidas indemnizacións.</span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-83640798814893635342012-11-26T21:07:00.000+01:002012-11-26T21:07:09.422+01:00Gestión nefasta, resultados coherentes<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Que Artur Mas entró a fondo en el debate soberanista primero para presionar al gobierno de Madrid en pos del deseado pacto fiscal y después como fórmula ideal para tapar el estrepitoso fracaso de su gestión en los dos años de gobierno y su durísima política de recortes, ya lo hemos dicho <a href="http://afuradadotrasno.blogspot.com.es/2012/09/solo-un-ordago-pero-arriesgado.html">aquí</a>. Y también hemos dicho que ese órdago era peligroso en la medida en que la creciente marea independentista -esa Cataluña plagada de senyeras esteladas- pudiese hacer creer al líder que estaba ante una oportunidad única de pasar a la historia de su país. Y ante eso, todo lo demás pasa a tener una importancia relativa.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">La inmensa mayoría de los análisis sobre los resultados electorales catalanes que hoy podemos leer en la prensa, tanto madrileña, como catalana, incluso en la gallega, se centran en valorar los resultados sólo en clave soberanista. Y, como no podía ser de otra manera, unos ven que esos resultados suponen una severa derrota para las aspiraciones independentistas, mientras que otros opinan que con esos resultados se consolidan, ya de manera irreversible, las aspiraciones independentistas del pueblo catalán.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Nosotros creemos, por el contrario, que los resultados de ayer reflejan, sobre todo, el lógico y coherente castigo de la ciudadanía catalana a una gestión nefasta del gobierno de CiU en los dos últimos años. Perder en dos años el 20% de los escaños deja claro cuál es la opinión que los catalanes tienen de su gobierno. Y en este punto, desde Galicia hay que recordar, mal que nos pese a algunos, que el gobierno de Núñez Feijóo, después de cuatro años de mandato en circunstancias económicas, cuando menos igual de difíciles, ha conseguido ampliar su mayoría parlamentaria. Como no acreditamos en la minoría de edad de los votantes gallegos respecto a los votantes de cualquier otro país del mundo, hay que concluir que los resultados en Galicia son también coherentes con la percepción que la ciudadanía tiene de la gestión realizada por el gobierno (si nos olvidamos, claro está, de la mediocre oposición a la que se enfrentaba).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En cuanto al análisis de los resultados en clave soberanista, no coincidimos ni con los que ven un avance irreversible de Cataluña hacia la independencia, ni tampoco con los que interpretan que el veredicto de las urnas zanja definitivamente este asunto. En realidad, las opciones inequívocamente independentistas suman 24 escaños (ERC + CUP). En el extremo contrario, las opciones claramente españolistas o constitucionalistas suman 28 escaños (PP + C's). Tanto ICV como PSC apoyan que se realice el referéndum, pero sobre todo en el caso del PSC, parece obvio que su posición en esa hipotética consulta sería claramente contraria a la independencia.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En medio está CiU con sus 50 escaños. Podría parecer que después de esta campaña electoral su posición está meridianamente clara a favor de la independencia. Permítasenos poner en duda, sin embargo, que esto acabe siendo finalmente así. Primero, por las evidentes diferencias de opinión que existen en el seno de la coalición. Segundo, por cómo y con qué objetivos se han agarrado a la bandera del soberanismo. Como hemos dicho, para tapar su gestión de gobierno y deslumbrado su líder por la oportunidad única de pasar, de verdad, a la historia de Cataluña. Los resultados de ayer evidencian que la ciudadanía castiga la acción de gobierno y, además, niega a Artur Mas el papel de líder salvador en que pretendía erigirse. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Y ahora quedan por delante cuatro años duros en los que hay que gobernar. Y seguir, inevitablemente, haciendo recortes. Por eso, mucho nos tememos que se volverá a lo que siempre ha sido el papel de CiU en la política catalana y española. Ambigüedad calculada. Administrando al milímetro frente al gobierno de Madrid la amenaza de iniciar el proceso, con la pretensión de alcanzar otros objetivos como el pacto fiscal o, al menos, una reforma -una más- del modelo de financiación autonómico. Y en clave interna, para sumar apoyos en el parlamento catalán, administrando al milímetro el papel determinante de sus escaños para poder iniciar el proceso que tanto ansían unos, o para retrasarlo y evitarlo como desean los otros.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así, en ese juego, transcurrirán en Cataluña una buena parte de los próximos cuatro años. Acaba de empezar la fiesta. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-19494088561786316952012-11-16T20:09:00.001+01:002012-11-16T20:09:52.597+01:00Fantasmas en campaña<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Irrumpe José Bono en la campaña electoral catalana, pero no con el PSOE, sino con Ciutadans de Catalunya. Ex de casi todo, ex presidente de Castilla La Mancha, ex ministro, ex presidente del Congreso, ex candidato a secretario general del PSOE. Actualmente sólo, que se sepa, consuegro de Raphael -yo soy aquel-.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Es peligroso que fantasmas -en la doble acepción del término- del pasado, que se pirran por una cámara o un micrófono que ya no tienen, resurjan recordando a Hitler y al nazismo. Equiparando el sentirse español en Cataluña con ser judío en la Alemania nazi. Hizo bien el candidato del PSC al decir que él no tenía por qué contestar a jubilados. Pero sigue siendo peligroso. Porque le dio pie a Artur Mas a citar a Gandhi. Y es ahí, al terreno de las vísceras, a donde el honorable líder de CiU quiere llevar el debate. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Después de jugar de farol, lanzando el órdago del independentismo como cortina de humo sobre la nefasta gestión económica tanto de su gobierno como del anterior, y tratando de presionar, de paso, para conseguir el ansiado concierto fiscal, Artur Mas rápidamente percibió, a medida que Cataluña se iba plagando de senyeras esteladas, y después de la manifestación del 11 de septiembre, que estaba ante una oportunidad única de ocupar un lugar en la historia como héroe liberador. Y ante eso, todo lo demás se convierte en minúsculo. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Todo lo que sea alimentar el debate de los sentimientos, como ha hecho ayer Bono, sin encomendarse ni a su partido ni al diablo, reafirma el discurso de CiU, al menos el de Convergencia, pues lo que dice Unió no está tan claro, y evita tener que hablar de cuestiones más mundanas, como servicios públicos, paro, déficit o deuda pública.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Exactamente ese es el partido que le interesa jugar a Artur Mas. El que le garantiza una cómoda mayoría y toda una legislatura por delante para administrar convenientemente la amenaza de referéndum.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Por eso sigue pidiendo a gritos más fantasmas, por favor. Todavía quedan unos cuantos que pueden contribuir de manera decisiva al triunfo de CiU: Alfonso Guerra, Mayor Oreja, Aznar, Esperanza Aguirre,...</span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-35706750302843546602012-11-14T19:43:00.000+01:002012-11-14T19:43:08.980+01:00Hay motivo, pero no hay objetivo<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Que las huelgas generales son un recurso muy caro que hay que administrar con cautela, lo demuestra el hecho de que desde la muerte del dictador, hace ya 37 años, sólo se han convocado 13, y no todas eran verdaderas huelgas generales.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No hace falta justificar aquí, ni siquiera enumerar, las importantes razones que la ciudadanía tiene para una protesta de este calado. Empezando por los cinco millones de parados que, desgraciadamente, no pueden hacer huelga. Sobran motivos, efectivamente. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Además de todas las huelgas sectoriales, ésta es la segunda huelga general que se convoca en 2012. Para una clase trabajadora ya demasiado castigada por eres, amenazas de despido, riesgos ciertos de quiebra empresarial, incremento de impuestos, deterioro, eliminación o privatización de servicios públicos, rebajas salariales, supresión de pagas extras, etc. el esfuerzo adicional que se le exige con la huelga de hoy es excesivo. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Si la memoria no nos falla, de todas las huelgas generales, la realmente exitosa fue la de 1988, con Felipe González en el gobierno. Por supuesto que en aquel momento todavía teníamos la ilusión y la suficiente confianza en las propias fuerzas, de las que hoy carecemos, como para creer que sí era posible -sí se puede-, desde la calle, cambiar las cosas. Pero sobre todo, entonces sí se perseguía un objetivo concreto, la reforma laboral -la primera de las innumerables que siguieron luego-, que se pretendía imponer.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En la de hoy, los objetivos que se persiguen son, cuando menos, difusos. Aparte de ese pretendido, y parece que finalmente fallido, carácter internacional, y esa protesta, en genérico, por las políticas económicas que se vienen aplicando, da la impresión que el principal motivo era recobrar protagonismo por parte de las organizaciones sindicales. Unos sindicatos convertidos desde hace años en anquilosados monstruos burocráticos que no tienen reparos en aplicar a sus propios trabajadores la abusiva legislación laboral contra la que dicen luchar. Unos sindicatos, por otra parte, carentes de alternativas, incapaces de hacer propuestas, aferrados a los viejos métodos que, se demuestra día a día, ya no valen para revertir la situación, ni, lo que es peor, para movilizar a los trabajadores.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Por eso, en nuestra opinión, ha sido un error quemar un cartucho tan caro y tan valioso como es una huelga general, de manera tan precipitada y tan poco planificada. Y no vale ahora, tratar de medir el éxito a través del recuento de los miles, o millones, de manifestantes en las ciudades españolas. Porque para ese tipo de movilización, evidentemente justificada y pertinente, no era necesaria una huelga general.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así lo vemos. Con tristeza. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-32148471639178353882012-11-12T21:58:00.001+01:002012-11-12T21:58:38.916+01:00Así nos ven en América Latina<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Dicía estes días Núñez Feijóo que vista dende Brasil, España da medo. Por motivos profesionais, nos tamén andivemos estes días, nos que tivemos abandonado este blogue, por algúns países de Latinoamérica. En concreto, Chile, Perú e Brasil.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Non imos falar aquí do contraste evidente entre a conxuntura económica que estamos a vivir aquí e a fase económica claramente expansiva da que están disfrutando en cada un deses países.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O máis relevante é a imaxe que de España se percibe, agora mesmo, neses países. Vennos como un país á deriva, en descomposición, e que camiña, sen remisión cara ao precipicio. Sobre todo pola profunda crise económica, a cuxa visión máis catastrofista e exacerbada contribúen tanto os emigrantes retornados, como os medios de comunicación, e moi recentemente, con máis impacto alí do que puidera parecer, a campaña electoral norteamericana. Pero non só pola crise económica. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Sociedades que ata hai ben pouco tempo nos tiñan como exemplo a seguir, pola evolución que en España se tiña acadado no relativo á credibilidade institucional, para tentar de superar a súa endémica corrupción política, fican agora abraiadas co que está acontecendo aquí, non só en tódolos niveis políticos, senón tamén na empresa privada, e en particular na banca. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Países que ata hai ben pouco vían a España como a porta de entrada máis sinxela, polas afinidades lingüísticas e culturais, para ese Eldorado que era Europa, o que se traducía como ben sabemos en importantes cifras de emigración cara ao noso país, están sendo agora, e alardean diso, receptores de traballadores españois de alta cualificación. Ata o punto que, me comentaba un colega chileno, están pensando que como ocorrera na anterior grande crise española, a Guerra Civil, países como México, Arxentina e o mesmo Chile, se beneficiaran da cualificación e do coñecemento que aportaban os exiliados políticos españois, con esta outra gran crise española actual, están tamén empezando a suplir a súa escaseza de capital humano e coñecemento con estes novos exiliados económicos españois e beneficiándose, en grande medida, dos esforzos de formación á mocidade que nos últimos anos leva feito España. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Non entenden tampouco como un país que ata hai ben pouco tempo transmitía unha imaxe de total estabilidade política e de cohesión, sobre todo comparada coa súa realidade, estea agora cuestionándose a súa propia viabilidade futura como estado. É certo que, en xeral, sobre este asunto a información que teñen é parcial e sesgada en exceso, pero moitos cidadáns latinoamericanos ven isto como o principio do fin de España como país rico e desenvolvido.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Contrasta todo isto coa admiración con que, non hai moitos anos, temos comprobado noutros viaxes a estes mesmos países, non así na Arxentina, se tiña en Sudamérica polo fenómeno económico español.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así nos vai, así nos ven.</span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-52435365657046316502012-10-30T18:17:00.000+01:002012-10-30T18:17:11.523+01:00Gañar xogando ao contraataque <div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Poñer en dúbida que os resultados das eleccións galegas constitúen un grande éxito para o Partido Popular é absurdo. É certo que perdeu votos, 135.493 para ser exactos - a falta do reconto do voto exterior que pouco alterará os resultados-, ou o que é o mesmo, medio punto porcentual no total de votos a candidaturas. Pero con esa perda de votos, dispón de 3 escanos máis que na anterior lexislatura. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Gobernar toda a lexislatura nun contexto económico de crise profunda e conseguir incrementar a maioría parlamentaria, é un triunfo rotundo, ao que cabe facer poucas tachas. Hai poucos exemplos equiparables de gobernos que nese escenario foran quen de lograr resultados semellantes.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pero o máis interesante é analizar as causas en que se basea ese resultado. En relación aos logros acadados na acción de goberno, pouco máis puido mostrar o PP que a súa xestión da austeridade e dos recortes, respecto ao que ven acontecendo no resto de comunidades autónomas do estado. É indubidable que a cifra de déficit público autonómico, asunto do que temos escrito moito aquí, coa que pechou 2011 é, comparativamente, moi boa en relación ao resto de comunidades autónomas. Xa non é tan positiva a cifra en que se está movendo en 2012. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pero non hai máis. As políticas sociais foron só unha suma continua de recortes en educación, en sanidade ou en servizos sociais. O mesmo ocorreu en infraestruturas, medio ambiente e ordenación do territorio. E as políticas que deberían impulsar os sectores produtivos, industria, sobre todo, pero tamén agro e mar e emprego, brillaron pola súa ausencia en toda a lexislatura, máis aló do reparto discrecional de axudas e subvencións a determinadas empresas.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">¿Por qué resultou tan doada, entón, a vitoria do PP?. Primeiro e sobre todo, polo pésimo traballo da oposición. Tanto ao longo da lexislatura como na campaña electoral. Máis preocupados nestes tres anos e medio, polas liortas internas en que PSOE e BNG andiveron metidos, que por facer traballo de oposición ao goberno. Semella que se pasaron todo ese tempo en resolver, sen conseguilo, as crises internas provocadas pola perda das eleccións de 2009.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En segundo lugar, por enfocar a campaña electoral unicamente como un acoso e derribo ao goberno de Núñez Feijóo, sen preocuparse de presentar e defender programas de goberno coherentes e con propostas cribles para a cidadanía. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En terceiro lugar, por presentar uns líderes de circunstancias, consecuencia, en ambos casos, de solucións en clave interna ás liortas nas que estaban, pensando non en gañar unhas eleccións senón en manter o poder dentro da propia organización. Así, acabaron presentando cabezas de cartel realmente moi pouco atractivos para a cidadanía. Moi lonxe, tanto por parte do PSOE como do BNG, do candidato que presentaba o PP. Tan só Alternativa Galega de Esquerda tiña un candidato capaz de competir, ou superar, en cualidades e atractivo persoal, ao candidato da dereita.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pero sobre todo, o PP gañou as eleccións porque soubo poñer ben en evidencia aos ollos da cidadanía a difícil e complicada alternativa de goberno que se daría, de non ser eles os que gañasen as eleccións. Efectivamente, que por primeira vez en moitos anos o nacionalismo se presentase fragmentado axudaba a facer crible aquilo de “elixen vostedes entre un goberno e un reparto de goberno” e permitiulles volver a poñer en primeiro plano todos os erros, descoordinacións, disputas por defender as áreas de poder, a escenificación de dous gobernos independentes cando non contraditorios, polos que tanto se ten criticado ao anterior goberno bipartito PSOE-BNG. O que é peor, agora todo iso, dicía o PP, sería elevado ao cadrado, pois non sería un goberno bipartito, senón un cuatripartito. Nunha situación económica tan complicada como a actual, boa parte da cidadanía deulle creto a esa ameaza e optou por apoiar a aquela forza política que, de gañar, garantía un goberno estable. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así pois, boa parte do éxito do PP nestas eleccións ven explicado máis polos erros alleos que polos moi escasos acertos propios. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-10243827923349322672012-10-28T17:28:00.001+01:002012-10-28T17:28:37.773+01:00Despois das eleccións, resaca<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Leo con retraso, pois non estiven operativo estes días, o artigo de Anxo Quintana en <a href="http://praza.com/opinion/635/despois-das-eleccions/">Praza Pública</a>. Interesante. Sobre todo polo que ten de autocrítica, ou de crítica ao BNG -pois un xa non sabe se Quintana segue dentro ou está fóra-. Hai que empezar por dicir que non compartimos as descualificacións que se lle fan nos comentarios que lle seguen ao artigo, simplemente polo seu pasado como vicepresidente da Xunta, ou polo mal que escribe en galego. Penso que, como el mesmo di, o seu protagonismo político xa pasou e que, polo tanto, se fala é simplemente para dicir o que pensa, sen buscar ningún rédito político. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Non compartindo moitos dos argumentos que manexa Quintana, a súa reflexión, porén, semella moito máis atinada que todo o que temos lido estes días doutros militantes cualificados do BNG e mesmo da súa dirixencia (Paco Rodríguez, Pilar García Negro ou Xosé Ramón Ermida). </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En primeiro lugar, é reconfortante escoitar que os galegos non son cidadáns alienados que votan ao PP debido á súa escaseza de capacidade de análise. Non. Efectivamente, os galegos teñen un nivel de coñecemento político e de capacidade crítica homologable á do resto de cidadáns europeos. Desmentindo, dunha vez por todas, aquilo tan socorrido nas noites electorais de que se non nos votan, e votan ao PP, é porque son parvos.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Como calquera outra cidadanía, os galegos deciden o seu voto en función do que creen será mellor para os seus intereses. Polo tanto, como di Quintana, o papel dunha forza política é convencelos de que o seu proxecto é mellor que o dos adversarios. Evolucionar dende a cultura da emancipación descolonizadora á cultura da loita democrática de proxectos.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Segundo, non ten ningún sentido que ao BNG lle preocupe máis o 14% dos votos que obtivo Beiras coa Alternativa Galega de Esquerda que o 66% dos votos que suman PP e PSOE. Esa demonización que se está a facer de Beiras, revisións biográficas con mala baba incluídas, nas que o BNG coincide con Núñez Feijóo, é reveladora de que se respira pola ferida. Pero non deixa de ser unha análise miope. Porque, postos a coincidir, coincidirase máis con Anova-Izquierda Unida que co PSOE e o PP, ¿ou non?. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Resume ben Quintana as contradicións esquizofrénicas nas que leva vivindo o BNG nos últimos 20 anos. En 1993, con Beiras como cabeza de cartel, o BNG obtivo o 18,55% (véxase o gráfico 1). En 1997, co mesmo candidato, acádase un resultado histórico, impensable poucos anos antes, o 25,11% dos votos, constituíndose en segunda forza política do país. Resultado que, co mesmo candidato, se defende en 2001, cun 22,97% e se continúa sendo a segunda forza política. Son estes resultados, debidos fundamentalmente a Beiras, os que permiten acceder ao goberno en 2005, xa con Quintana como cabeza de cartel. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUlVHU5bkXMrHYP8sO6GS2T5HamJuixpUJAb8-H_J4_ahaBLy2wwX3BzHtNbjauDA9a37HM_5XBG0p2rZoiD_oQw6C5hPFQ1VQFK0ZsQAaGB8s1rdUE7pMw0oj6v6_HAdrliKECb0EpH2p/s1600/resultados+electorais.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUlVHU5bkXMrHYP8sO6GS2T5HamJuixpUJAb8-H_J4_ahaBLy2wwX3BzHtNbjauDA9a37HM_5XBG0p2rZoiD_oQw6C5hPFQ1VQFK0ZsQAaGB8s1rdUE7pMw0oj6v6_HAdrliKECb0EpH2p/s400/resultados+electorais.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 1. Resultados das eleccións autonómicas en Galicia (1981-2012).</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ese era o momento para converter ao BNG nun partido normalizado, homologado dentro do sistema. Pero non, optouse por seguir sendo un partido marxista leninista revolucionario. O BNG Seguiu xogando a facer oposición ao propio goberno. Un día moderados, e outro día radicais. Sostendo unha cultura política sen matices. Relativizando os éxitos electorais, pero facendo crises polos resultados adversos (así tivo que dimitir o propio Quintana). Querendo estar no goberno, pero ao mesmo tempo, renunciando a gañar eleccións. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Seguimos coincidindo con Quintana en que, dende hai anos, é un erro manter posicións antisistema, coas que é imposible gañar eleccións. Esta é a transición á que nunca se atreveu o BNG. Renunciar a ser un partido anticolonialista e liberador, para xogar coas regras que dende hai anos lle corresponden a este país. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Quéirase ou non, Galicia está hoxe no club dos trinta países máis ricos do mundo. No marco dun sistema político de democracia representativa e cun modelo económico capitalista. A análise á que tanto contribuíu Beiras, de país atrasado e colonizado, xa non ten vixencia. É certo, polo tanto, que na actual situación política e económica de Galicia, correspóndelle ao sector privado ser o principal motor de desenvolvemento do país. Calquera outra formulación peca de romántica e trasnoitada. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A cuestión que ten por diante o BNG é, efectivamente, a de reflexionar consensuadamente sobre o qué se pode facer, non de pelexar por ver quén manda. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No que discrepamos de Quintana é na súa formulación de nacionalismo ortodoxo. Hoxe por hoxe, o benestar dos cidadáns galegos non depende de si acadamos ou non o pleno autogoberno. Calquera reorganización política que nos sitúe fóra dos mecanismos de solidariedade do estado español suporía para a cidadanía galega unha perda de entre o 10% e o 20% da súa renda dispoñible. É aquí no que se equivoca Quintana na súa análise, o seguidismo miope de Cataluña. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Polo tanto, calquera opción política que se formule como obxectivo prioritario o pleno autogoberno, ten que comezar por explicarlle á cidadanía que, aló menos a curto prazo, esa posibilidade converteranos en bastante máis pobres. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Finalmente, é unha mágoa que Quintana acabe por incorrer nos mesmos erros que a liña oficialista do BNG. Deixemos que o altermundismo, a esquerda solidaria, Beiras, demostren a súa utilidade, sen descualificalos de antemán. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-64714750622781467432012-10-21T23:25:00.003+01:002012-10-21T23:32:13.879+01:00Valoración de urxencia duns resultados previsibles<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No que atinxe ao principal, poucas sorpresas. A principal novidade é que o PP máis ou menos co mesmo número de votos que nas anteriores eleccións viu incrementada a súa maioría absoluta en tres escanos. Consecuencia lóxica da fragmentación do nacionalismo. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">É duro dicilo, pero o do PSOE era previsible. Certo que a debacle ten o dobre de magnitude do que era esperable. Consecuencia das liortas internas e dunha evidente falta de liderado. Pachi Vázquez pode ter moitas cualidades, pero non é a persoa para encabezar un proxecto político gañador. Ademais da falta de líder, ausencia total de proxecto e de programa. A campaña foi realmente insultante para a cidadanía. Demagoxia burda e barata. Nin unha proposta minimamente artellada, nin unha idea aproveitable.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O BNG é o gran derrotado destas eleccións. Aínda que na campaña parecía que, grazas ao traballo de Jorquera, podería salvar os mobles, finalmente non foi así. Penso que a derrota non é neste caso atribuíble ao candidato. É obvio que non é un líder carismático pero, dixémolo aquí, fixo un traballo máis que digno. Estaba claro que as recentes escisións tiñan que pasar factura en termos de votos, sobre todo grazas a lei de Hont, pero non parecía que tanto. Estes resultados poñen de manifesto que os problemas do BNG son estruturais. Non se pode pretender emular en campaña electoral aos partidos nacionalistas de dereitas, que teñen éxito noutros países -Cataluña, Euskadi, Escocia ou Quebec-, sendo un partido de esquerdas, ou de extrema esquerda -a UPG debe ser das poucas formacións políticas no mundo occidental que se segue definindo como marxista-leninista-. O facer seguidismo cego deses nacionalismos de dereitas leva a contradicións insalvables a respecto da esencia da ideoloxía propia. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Esas contradicións do BNG puxéronse máis en evidencia coa irrupción da coalición Alternativa Galega de Esquerda (Anova e Esquerda Unida). É indiscutible que o gran éxito de AGE, os verdadeiros vencedores destas eleccións, ten en gran medida nome e apelidos, Xosé Manuel Beiras, pero do fenómeno Beiras falaremos con máis tempo outro día. Diciamos que o discurso de AGE nestas eleccións, nidiamente de esquerdas, solidario e de clase, deixando moi en segundo plano a cuestión nacionalista, fixo aflorar a inconsistencia do discurso BNG, que se reclama moi de esquerdas pero que pretende facer propostas homologables ás de CiU en Cataluña ou ás do PNV en Euskadi. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Do resto de formacións políticas que competían nestas eleccións, pouco que dicir. Todo segundo o previsto. Compromiso por Galicia, do que seguimos pensando que ten futuro e que ten espazo ideolóxico a cubrir, adoeceu de falta de líder, de excesiva heteroxeneidade interna, e de falta de tempo para desenvolver o proxecto. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Do PP, como partido gañador, boa parte do éxito, moi difícil na actual conxuntura económica, é atribuíble ao seu candidato Núñez Feijóo. Un líder sólido e cada vez máis carismático para a dereita. Soubo vender ben os escasos logros do seu goberno nesta lexislatura, que pasan todos polo acerto en aplicar medidas de austeridade antes que o resto, e tamén a imaxe de goberno serio fronte ao previsible desgoberno que se daría se gañasen os outros. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">E así rematou a festa. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-70531564318560330412012-10-21T11:47:00.001+01:002012-10-21T11:48:33.766+01:00Aburrida xornada electoral: déjà vu<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Despois de almorzarnos coas fotos dos líderes gozando do día reflexión, un paseando co neto, outro coa súa parella á beira do mar, facendo footing, ou recollendo castañas, aínda nos queda ao longo da mañá ver unha e outra vez as imaxes deses mesmos líderes exercendo o seu dereito ao voto. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Logo virá o apartado de anécdotas que son sempre as mesmas. A señora maior transportada en brazos pola falta de accesibilidade do colexio para a súa cadeira de rodas; o individuo que ven de festa, colocado e sen durmir, e monta un lío; o outro que despois de meter a papeleta di que se equivocou e quere recuperala; o que quere seguir votando por Fraga Iribarne; a tenra imaxe das monxas do convento de clausura que dando exemplo de civismo democrático saen unha vez cada catro anos; a aboa máis vella do lugar que tamén exerce o seu dereito democrático; o marido que quere votar por el e pola muller; algún famosillo de presidente de mesa; etc.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No solpor das horas da sesta, a falta de outra cousa, analizaranse, compararanse, prognosticaranse, os datos de participación a cada hora. "Ás doce da mañá a participación é tres puntos menos que hai catro anos... Sen dúbida, co espléndido día que fai, meteoroloxicamente falando, esa cifra recuperarase ás seis da tarde..." Todo o día con este tarabelo.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ás oito en punto da tarde, a facer <em>zapping</em> para non perderse ningunha das incontables <em>israelitas</em> que presentarán cada unha das cadeas de tv. Non sei por qué, pero sempre que escoito falar das israelitas, lémbrome das vietnamitas. Inintelixible para a xente moza, xa o sei.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
E<span style="font-family: inherit;"> así pasaremos o día, ata que a iso das dez da noite se fagan públicos os resultados definitivos. Teño para min que esta maneira tan aburrida e tradicional que teñen os sistemas democráticos de deseñar as xornadas electorais é un auténtico desperdicio. ¿Imaxina o amable lector o negocio que un día coma o de hoxe se podería xerar, se aproveitando as posibilidades tecnolóxicas que hoxe temos, se organizase o asunto doutro xeito?.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">¡Resultados en tempo real, xa!. Once horas de emocións ininterrompidas. Retransmisións en directo toda a xornada, con previa e postpartido, como ten que ser. Infinidade de posibilidades para xerar apostas. Dez euros contra un, se ás 13.35 horas o PP supera os 133.350 votos, por exemplo. Posibilidade para as forzas políticas de deseñar estratexias de votación. É importante empezar a xornada con bos resultados, polo tanto, a militancia facendo cola antes de que abran as mesas, ou de ser o caso de que se implante o voto electrónico, todos ás nove da mañá co dedo enriba do rato para facer clic. Ou, polo contrario, mellor empezar frouxos para animar aos indecisos a que nos voten diante do risco que de gañen os outros...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En definitiva, que a isto hai que darlle unha volta. Vou votar. Pola vella, de momento. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-90348514348410482622012-10-20T21:40:00.000+01:002012-10-20T21:40:02.984+01:00Todo o peixe na lonxa<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Leo hoxe na rede, o da xornada de reflexión é unha antigualla superada pola tecnoloxía, que seica o PP anda preocupado por mor do tracking (que non sei moi ben o que é), que disque os sinala ancorados nos 37 deputados. Non sei, non é o que se percibe na rúa, pero xa veremos.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Foi esta unha campaña bastante plana. Como era previsible, o PP limitouse a presumir das contiñas que nos fan, segundo Núñez Feijóo a comunidade autónoma máis solvente de España. Nin unha proposta de futuro minimamente artellada. Só vagas referencias a que a vindeira lexislatura será a do crecemento. Pero non se sabe cómo. Se como parece á vista da confección das listas electorais, vai manter ao conselleiro de economía e industria, parece bastante imposible que sexan quen de deseñar ningunha política industrial digna de tal nome. O que si conseguiu Núñez Feijóo foi esconder bastante ben a Rajoy evitando así, en boa medida, facerse cargo do desgaste do goberno central. E tamén conseguiu que se aplazase a petición do rescate. Aínda que, polo que se viu en Andalucía esa dilación non garante nada.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O PSOE, aínda moi tocado a nivel estatal a pesar das vitorias de Andalucía e Asturias, e carente de lideranza tanto en Madrid como en Galicia, limitouse a facer unha campaña baseada na demagoxia burda e directa. Poñendo en evidencia, unha e outra vez, os recortes que efectuou o goberno da Xunta. Enredándose máis alá do razoable coas dúbidas sobre si existen ou non os contratos de Pemex. Prometendo miles e miles de empregos públicos na próxima lexislatura para mozos, mulleres e parados de longa duración. Facendo as contas do que prometeu Pachi Vázquez, achegariámonos en emprego público ao nivel de Cuba, ou case.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ao BNG hai que lle recoñecer que mantivo o tipo mellor do que era previsible despois da sangría das excisións, aínda demasiado recentes. E o candidato Jorquera constituíu unha sorpresa positiva para a meirande parte da cidadanía que non o coñecía. Ademais de enredarse, na miña opinión en exceso, co lío de Pemex, poñendo en dúbida as contas de Núñez Feijóo a raíz do informe do Consello de Contas, e tamén coas críticas aos recortes do goberno da Xunta, demasiado poucas propostas dignas de tal nome cara á vindeira lexislatura. A única relevante foi a que lanzaron ao comezo da campaña reclamando un concerto fiscal para Galicia, ao estilo de Cataluña. Non imos repetir aquí a nosa opinión sobre este asunto porque para os lectores habituais é ben coñecida. O que si resulta sorprendente é que a medida que avanzaba a campaña esa proposta foi desaparecendo do argumentario do BNG. Nin saíu no debate de Jorquera con Núñez Feijóo, nin se volveu a falar do asunto, que eu saiba.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No que respecta aos grupos extraparlamentares, nada pola dereita, nin UPyD nin Mario Conde lle van rabuñar voto algún ao PP. E esta era unha das esperanzas da esquerda, que un e outro grupo acadasen o meirande número de votos posibles sen chegar ao necesario 5%. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Compromiso por Galicia foise diluíndo a medida que avanzaba a campaña. Penso que é unha forza política necesaria polo espazo ideolóxico que pretende ocupar. Penso tamén que ten xente valiosa e ben intencionada. Pero penalizoulle en exceso a falta de liderazgo. A heteroxeneidade interna, cara ao futuro debería soltar lastre, tanto pola dereita coma pola esquerda, para conformarse como opción nidiamente socialdemócrata. A falta de tempo para desenvolver unha mínima estrutura de partido imprescindible. E tamén, supoño, a escaseza de recursos económicos para enfrontar unha campaña deste tipo. Cousa que se pon máis de manifesto cando non se conta cun mínimo apoio dos medios de comunicación.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A grande sorpresa destas eleccións, como xa tiñamos prognosticado aquí, foi Alternativa Galega de Esquerda (Anova e Esquerda Unida). Máis propiamente, a grande sorpresa, quen o diría á súa idade, foi Xosé Manuel Beiras. O efecto Beiras foi medrando cada día da campaña. É indubidable que pola súa brillantez persoal, está a anos luz do resto de líderes que concorren a estas eleccións, tanto en capacidade argumentativa e dialéctica, como en oratoria, como en coñecementos. Se me apuran, mesmo fisicamente, sigue dando mellor na cámara que todos os seus opoñentes. Pero teño para min que o aspecto relevante do éxito foi centrar o discurso nas cuestións de clase, cunha posición nidia de esquerdas, internacionalista e solidaria, deixando moi en segundo plano o asunto do nacionalismo. Nos tempos que corren, e coa que está caendo, esta é a mensaxe que quere oír unha sociedade, sobre todo unha mocidade, desencantada, cando non desesperada.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Por todo isto, como xa prognosticamos aquí hai días, a única posibilidade de que o PP perda a maioría absoluta é que Alternativa Galega de Esquerda obteña por riba dos cinco escanos. O PP sábeo, por iso na última semana de campaña se dedicaron máis a atacar a Beiras que ao PSOE. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Hoxe, o PP confía en que boa parte da cidadanía decida o seu voto en función das dúbidas que lle xera o imaxinarse o complicado que podería chegar a ser formar un goberno alternativo digno de tal nome.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así está a cousa.</span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-5031896049877890532012-10-16T18:23:00.002+01:002012-10-16T18:23:37.745+01:00Nunca máis<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A catástrofe do Prestige, da que se cumprirán xa dez anos o vindeiro mes, e da que hoxe, por fin, se iniciou a vista oral do xuízo, foi a última ocasión na que os galegos demostramos moi maioritariamente un sentimento de pertenza, de identidade como pobo. A sociedade civil viviu aqueles dramáticos feitos coma unha agresión ao país. E expresou, con rabia, que estaba disposta a defender o propio, o patrimonio colectivo. A defender unha das súas principais sinais de identidade, a paisaxe, o mar, as costas, as praias. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Non é esaxerado dicir que o Prestige foi o principio do fin da era Fraga Iribarne no goberno de Galicia. Faltaban aínda tres anos para que se celebrasen eleccións autonómicas e o esforzo mediático para paliar as consecuencias foi inmenso en todo este tempo. Pero a total desconexión entre as actuacións do goberno -dos gobernos- e as expectativas da cidadanía foi de tal calibre, o nivel de frustración foi tan elevado, que tres anos despois, seguía intacto o sentimento de engano, de fraude. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Houbo que agardar dez anos para que hoxe, por fin, se iniciase, como diciamos, a vista oral do xuízo co que en teoría se pretenden imputar responsabilidades. E volve a ser un día triste para Galicia porque á vista dos acusados que se sentan no banquillo: o capitán do barco, o primeiro oficial, o xefe de máquinas, e como único responsable político o naquel tempo Director Xeral da Mariña Mercante, e inevitable pensar que a tomadura de pelo que supuxo este dramático asunto aínda non rematou. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ningún responsable político autonómico. Ningún ministro do goberno Aznar (co papel tan destacado que tiveron naquela crise Álvarez Cascos, Mariano Rajoy, Jaume Matas, Arias Cañete, Federico Trillo, o propio Aznar, ...). Nin o Delegado do Goberno en Galicia. O máximo responsable político acusado é un Director Xeral. En fin...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">¡Nunca máis! </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-14729677622166499992012-10-13T16:56:00.002+01:002012-10-13T16:56:34.957+01:00No ecuador da campaña electoral<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Da a impresión de que pouco se está movendo. Debates electorais incluídos. A pesar da agradable sorpresa de Jorquera, non para os que xa o coñeciamos, e a pesar de que incriblemente Pachi saíu vivo do debate, semella que, agás para o seu propio aparato que se mostra nervioso en exceso, para a maioría da opinión pública o PP avanza placidamente cara á revalidación da maioría absoluta. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Nos dous debates, Núñez Feijóo estivo por debaixo das expectativas. No primeiro, con Pachi, demasiado espeso. Enredouse en datos e cifras que non se correspondían coa demagoxia elemental e directa do seu opoñente. Na opinión do cidadán medio foi máis efectivo aquel "o déficit quedoulle niquelao" de Pachi Vázquez que tódolos números que Núñez Feijóo puxo enriba da mesa.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No debate con Jorquera, percibiuse claramente a sorpresa do presidente da Xunta diante da capacidade dialéctica do candidato do BNG. Na miña opinión, Jorquera fixo o seu traballo de maneira excelente. Sen embargo, viuse penalizado polas escasas propostas dignas de tal nome do seu programa electoral. O tema estrela do BNG nesta campaña é a reivindicación dun concerto fiscal para Galicia. É unha proposta claramente seguidista do nacionalismo catalán, pero que ignora a realidade económica do país. Ao redor deste asunto temos escrito moito neste blog: </span><a href="http://afuradadotrasno.blogspot.com.es/2012/05/o-ovo-ou-o-foro.html"><span style="font-family: inherit;">O ovo ou o foro</span></a><span style="font-family: inherit;">; </span><a href="http://afuradadotrasno.blogspot.com.es/2012/01/novo-modelo-de-financiamento-autonomico.html"><span style="font-family: inherit;">Novo modelo de financiamento autonómico: máis insolidariedade</span></a><span style="font-family: inherit;">; </span><a href="http://afuradadotrasno.blogspot.com.es/2009/11/nacionalismo-orientado-nacionalismo.html"><span style="font-family: inherit;">Nacionalismo orientado, nacionalismo desorientado</span></a><span style="font-family: inherit;">; </span><a href="http://afuradadotrasno.blogspot.com.es/2009/12/referendums-independencia-e-pib.html"><span style="font-family: inherit;">Referendums, independencia e PIB</span></a><span style="font-family: inherit;">; </span><a href="http://afuradadotrasno.blogspot.com.es/2009/12/nacionalismos-utopias-dogmatismos.html"><span style="font-family: inherit;">Nacionalismos: utopías, dogmatismos, realidades</span></a><span style="font-family: inherit;">. Fronte ás vagas cifras que manexa Jorquera de recadación do estado en Galicia e das transferencias que o sistema de financiamento autonómico realiza a Galicia, só hai que lembrar o diferencial entre o PIB per cápita e a renda dispoñible per cápita en Galicia. En 2009, último dato que ofrece o INE, o PIB per cápita en Galicia equivalía ao 89,8% da media española. No mesmo ano, a renda per cápita dispoñible era o 94% da española. É dicir, cada galego dispón dun 4,2% máis de renda do que realmente produce. Superávit que é financiado pola solidariedade interterritorial española. É por isto, que resulta difícil de entender que, con argumentos estritamente económicos, se reivindique un concerto fiscal. Outra cousa sería formular o asunto en termos políticos, explicándolle á cidadanía que o concerto vai facer que sexamos, a curto prazo, un pouco máis pobres pero que incrementará de xeito decisivo a nosa capacidade de decidir. Curiosamente, este asunto, o de máis substancia de todo o que propón o BNG, non saíu no debate con Núñez Feijóo. Por algo será. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Fóra das tres forzas con representación parlamentar, agás Alternativa Galega de Esquerdas, o panorama é desolador e con encefalograma plano. Pola dereita, nin UPyD nin Mario Conde amosan ningunha posibilidade de rabuñarlle votos ao PP. O invento de Mario Conde que parecía tiña algunha posibilidade en Pontevedra e en Ourense, desínchase de maneira notable a cada día que pasa, confirmando o que é en realidade, un chiringuito impresentable que pode ter algunha posibilidade nunhas eleccións xerais, sobre todo en Madrid co altofalante de Intereconomía. No centro-esquerda, Compromiso por Galicia está confirmando os augurios pesimistas que aquí lle prognosticabamos hai xa tempo. Cunha composición en exceso heteroxénea, que vai dende o dereitismo do seu cabeza de lista por Pontevedra, Rafa Cuíña, ata onte militante do PP, ata posicións netamente esquerdistas. Sen un liderado digno de tal nome, pois Xoán Bascuas está sendo claramente superado polo seu papel. Sen implantación territorial e sen unha estrutura de cadros de partido con experiencia suficiente. Está dando a imaxe do que é, un experimento naif cheo de xente con boas intencións. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así as cousas, a única novidade salientable no panorama político destas eleccións é a coalición de Anova e Esquerda Unida, Alternativa Galega de Esquerdas. Máis propiamente, a única novidade é un home de 76 anos que leva toda a súa vida na política. Xosé Manuel Beiras é o único cabeza de cartel capaz de conectar coa xeración desencantada que ten agora menos de trinta anos. Ademais, o xiro cara o altermundismo e o internacionalismo solidario, reforzado coa suma de Esquerda Unida, deixando nun segundo plano as reivindicacións nacionalistas, coincide cos resultados do último barómetro do CIS a respecto da auto identidade e do sentido de pertenza dos galegos, e fai que a súa mensaxe sexa a que mellor se adapte ás demandas dunha parte considerable da mocidade galega. Ademais, Alternativa Galega de Esquerdas ten base territorial e ten unha estrutura de cadros moi experimentada. É por iso que a pesar do evidente boicot que está a sufrir por parte dos medios de comunicación, representa a día de hoxe a única esperanza para impedir que o PP revalide a súa maioría absoluta.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">De feito, se Alternativa Galega de Esquerdas está por riba dos catro ou cinco deputados, a pesar da previsible debacle do PSOE e da parece que inevitable caída do BNG, a maioría absoluta do Partido Popular estará en perigo.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">De tódolos xeitos, o principal eslogan do PP fronte a esa posibilidade de alternancia, "elixen vostedes entre un goberno e un reparto de goberno", semella ter demasiada forza.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así está a cousa.</span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-2562495813862460072012-09-30T17:41:00.002+01:002012-09-30T21:35:29.151+01:00Sólo un órdago, pero arriesgado<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Primero las declaraciones de Lara, presidente del grupo Planeta, dejando claro que una hipotética independencia de Cataluña obligaría a su grupo empresarial a deslocalizarse de Barcelona, previsiblemente hacia Madrid. Después los, más o menos soterrados, pronunciamientos de las asociaciones empresariales catalanas en los que aceptan que el gobierno de Cataluña presione a Madrid para lograr el pacto fiscal, pero en los que, al mismo tiempo queda claro de manera contundente, que una hipotética independencia de Cataluña es una línea roja que no se puede pasar.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Y hoy, la encuesta que publica La Vanguardia. Más allá de los resultados puramente electorales en los que deja a CiU al borde de la mayoría absoluta, con caídas significativas de todos los partidos constitucionalistas –antiindependentistas-. Más allá de que el 84% de los catalanes se declare a favor de la convocatoria del referéndum. Lo realmente clarificador es la manera en que se plantea la doble pregunta sobre el resultado del referéndum de independencia. La primera dice literalmente así: “si se convocara un referéndum para decidir sobre la independencia de Catalunya respecto de España, ¿qué cree que votaría?”. El 54,83% estaría a favor de la independencia y el 33,54% en contra. La segunda pregunta se enuncia así: “Si Catalunya hubiera alcanzado con el Gobierno central un acuerdo para obtener un pacto fiscal similar al concierto del País Vasco, entonces ¿cuál sería su voto en un hipotético referéndum sobre la independencia?”. En esta segunda pregunta, sólo el 47,68% estaría a favor y el 44,85% estaría en contra.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Demasiado obvio el planteamiento como para no entenderlo. Ya ven ustedes que la ciudadanía nos respalda en nuestra legítima reivindicación del Estado Catalán, pero como pueblo sensato que siempre hemos sido, estaríamos dispuestos a esperar, a cambio de lograr ya, y de una vez por todas, el anhelado pacto fiscal. Es decir, acepten ustedes, señores del gobierno de Madrid, el pacto fiscal y olvidémonos de este, para todos, escabroso asunto.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">La apuesta, inteligente, no está exenta de riesgos. El primero y más importante es empujar a la ciudadanía en una dirección en la que es fácil traspasar el punto de no retorno. Cataluña entera está ya plagada de senyeras esteladas. El segundo, es que el propio líder perciba la situación como una oportunidad única de trascender y quedar, para siempre, en la historia del país como su verdadero y único libertador. Dado ese paso, tampoco habría ya retorno.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Los órdagos son siempre jugadas arriesgadas.</span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-52733574461043996632012-09-28T20:28:00.000+01:002012-09-28T20:28:12.727+01:00Stress test, cada vez peor<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Recén saído do forno hoxe mesmo a análise de stress test realizado por Oliver Wyman sobre as entidades bancarias españolas, hai algúns datos, en relación a Novagalicia Banco, que merece a pena comentar.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">O informe simula dous escenarios macroeconómicos diferentes. O escenario base, o máis favorable, supón unha caída do PIB de -1,7% ata 2014, unha taxa de desemprego por riba do 23,5% e unha inflación do 4,8% (gráfico 1). Neste escenario precísanse 25.900 millóns de euros para sanear as entidades con problemas no sistema bancario español (gráfico2).</span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifipKqe6qnVJp7daiscTcZSCDb5pZRZ_mePna5PrDPjc0J_T1SJ4mzZTC1jQpqyVXdGBcMboZxhAh2l6IEW42Nbrzu-tkB1sOqn608eZFy-WdrGnu6qzhcejuHGmanmBeM_-cW3WaieCWN/s1600/novagaliciabanco2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifipKqe6qnVJp7daiscTcZSCDb5pZRZ_mePna5PrDPjc0J_T1SJ4mzZTC1jQpqyVXdGBcMboZxhAh2l6IEW42Nbrzu-tkB1sOqn608eZFy-WdrGnu6qzhcejuHGmanmBeM_-cW3WaieCWN/s400/novagaliciabanco2.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-size: x-small;"><em>Gráfico 1. Escenarios macroeconómicos comtemplados no stress test</em></span></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYaGIlAspAb5yWPuuXzE-8k4LOn7_uyG_ylS2U_ZY4bIQto1LKbp-v653-rER9kVlK-kBW6H-j0YvtsucZOUSW9T2Z1cATNi5uqBj0efL-HcstajKkuN3WohdniFYEuomZzcIWo7amMOEi/s1600/novagaliciabanco3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYaGIlAspAb5yWPuuXzE-8k4LOn7_uyG_ylS2U_ZY4bIQto1LKbp-v653-rER9kVlK-kBW6H-j0YvtsucZOUSW9T2Z1cATNi5uqBj0efL-HcstajKkuN3WohdniFYEuomZzcIWo7amMOEi/s400/novagaliciabanco3.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-size: x-small;"><em>Gráfico 2. Resultados, ata 2014, das entidades bancarias españolas no escenario base</em></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No escenario adverso o PIB reduciríase ata 2014 en -6,5%, a taxa de desemprego chegaría ao 27,2% e a inflación sería do 1,4% (gráfico 1). Neste caso, as necesidades de recursos para cubrir o burato das entidades deficitarias elévanse a 53.700 millóns de euros (gráfico 3).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pois ben, no escenario base, dende hoxe ata 2014, Novagalicia Banco acumulará unhas perdas, incluíndo a devaluación dos seus activos inmobiliarios, de 9.139 millóns de euros. No escenario adverso esa cifra elévase a 12.738 millóns de euros.<br /><br /> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOFdEBvvlk_lEi3cDxubc8RGhpbSd-NQmKb3-_IOM9KA4xZM3WfREZXYBLHngzZZfFHRznOxpVUy_Kx9g-lsxNd0REGiM3kCpOnETizNVGraj_uWVgD95c0qZeUSBdDAJ6d85k1PaA-LrW/s1600/novagaliciabanco4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOFdEBvvlk_lEi3cDxubc8RGhpbSd-NQmKb3-_IOM9KA4xZM3WfREZXYBLHngzZZfFHRznOxpVUy_Kx9g-lsxNd0REGiM3kCpOnETizNVGraj_uWVgD95c0qZeUSBdDAJ6d85k1PaA-LrW/s320/novagaliciabanco4.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 3. Resultados, ata 2014, das entidades bancarias españolas no escenario adverso</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Tendo en conta que as provisións realizadas ata o momento pola entidade ascenden a 4. 569 millóns de euros, a conclusión do estudo é que no mellor dos escenarios Novagalicia Banco precisaría, despois dos 2.465 millóns de euros que o FROB xa aportou hai un ano, unha inxección adicional de recursos por valor de 3.966 millóns de euros. No escenario adverso, as novas necesidades de recursos elévanse a 7.176 millóns de euros (gráfico 4).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Con ser moi graves estes datos, o máis desalentador é a capacidade de xeración de beneficios que este stress test lle prognostica a Novagalicia Banco ata 2014. No escenario base, o máis favorable, estímanse uns beneficios de -56 millóns de euros. No escenario adverso, a capacidade de xeración de beneficios sería de -788 millóns de euros. É dicir, o manter aberto o "negocio" equivale a seguir acumulando perdas. Alomenos no período analizado.<br /><br /> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh52qkWbgAvrL6HSQHJzW6KCndHH9SIkGkDdjeP9pJlFd5UlzDNFT71eAI1T6iPP1l9RNOTfB8JxeI35ugRT86RUpPCmAE9vHEi7Lr9DL2WvFwOX3r9SIRtIEKhBvVhojlLJf-k_55_csw-/s1600/novagaliciabanco5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh52qkWbgAvrL6HSQHJzW6KCndHH9SIkGkDdjeP9pJlFd5UlzDNFT71eAI1T6iPP1l9RNOTfB8JxeI35ugRT86RUpPCmAE9vHEi7Lr9DL2WvFwOX3r9SIRtIEKhBvVhojlLJf-k_55_csw-/s400/novagaliciabanco5.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 4. Resultados do stress test para Novagalicia Banco</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Este dato reduce a cero, na nosa opinión, as xa moi escasas posibilidades de lograr que algún inversor privado decida colocar o seu diñeiro na entidade. Lembremos que este era o obxectivo que, se supón, xustificaba a entrada na entidade de Castellano como presidente do consello de administración e de González Bueno como conselleiro delegado. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pero é que ademais, tamén converte en practicamente inverosímil a segunda opción que algúns seguían barallando e respecto á que nos sempre fomos escépticos, a subasta de Novagalicia Banco e a súa compra por parte dunha grande entidade saneada -é dicir, Santander ou BBVA-.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Polo tanto, as opcións cada vez son menos. Eu diría que só quedan dúas. A constitución dun grande e ruinoso banco público, integrando Bankia, Catalunya Banc, Banco de Valencia e Novagalicia Banco, operación que só serviría para alongar a agonía e poñer en marcha un proceso de liquidación controlada, con peche de oficinas e despidos programados nun horizonte temporal máis curto que longo. Ou ben, a segunda e definitiva opción, proceder xa de maneira inminente ao peche e liquidación da entidade.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Non sei se despois de hoxe o BNG seguirá mantendo como punto estrela do seu programa económico a conversión de Novagalicia Banco no gran banco público galego...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Así nos imos achegando ao triste final desta lamentable historia. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-67773588511587413752012-09-23T15:30:00.000+01:002012-09-23T15:47:52.073+01:00Los efectos redistributivos de ese club llamado España<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Con datos de 2009 -últimos datos disponibles en el INE en relación a la renta de los hogares-, en el gráfico 1 se analiza la contribución porcentual de cada comunidad autónoma al PIB español. Se observa que el 50% del total de riqueza que genera España procede de tres comunidades autónomas: Cataluña (18,5 %), Madrid (18,1%) y Andalucía (13,6%). Sin embargo, los porcentajes de población varían significativamente. Cataluña aportaba en 2009 el 15,9% del total de población española; Madrid, el 13,7% y Andalucía el 17,8%. Lo que significa que la capacidad de generación de riqueza de la población de Cataluña, y sobre todo, de la de Madrid, es muy superior a la de Andalucía.<br /><br /> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihaV0kBRTX-FMM-b58TZPYrsmdPrXGrYAKNeebkwMlpWrXC8ioPjNu7WG3usM-MXUKm4JFZXOw3mNw7hSPPrXEzyWl9vZsI2OgAsASnbN23hiGca8BEhDbhVv7cPM2Qkp5jwQruV9sDPCr/s1600/contribucion+PIB+ccaa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="357" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihaV0kBRTX-FMM-b58TZPYrsmdPrXGrYAKNeebkwMlpWrXC8ioPjNu7WG3usM-MXUKm4JFZXOw3mNw7hSPPrXEzyWl9vZsI2OgAsASnbN23hiGca8BEhDbhVv7cPM2Qkp5jwQruV9sDPCr/s400/contribucion+PIB+ccaa.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 1. Contribución porcentual al PIB español por comunidades autónomas (año 2009)</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">En un segundo nivel, ya a mucha distancia, estarían la Comunidad Valenciana (9,7%), País Vasco (6,1%), Galicia (5,4%) y Castilla - León (5,2%), que suman, en conjunto, otro 26%, más o menos el mismo porcentaje que su población representa en el total español. La aportación de las restantes comunidades autónomas es menos significativa en términos absolutos.</span></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKIhk2sHUWUN9_BvMNg1kbrANof2BT2f7k3xljneaP-jfBsjyT-fMOd2xthh468qzmf1fP_ABKhgJdAykp_EHnNr4v42tpMN2w4N5vi_BZuNWvoNQJo_jewLAQ0rTFdq4yRcCa-_RATnoP/s1600/poblacion+2009+ccaa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKIhk2sHUWUN9_BvMNg1kbrANof2BT2f7k3xljneaP-jfBsjyT-fMOd2xthh468qzmf1fP_ABKhgJdAykp_EHnNr4v42tpMN2w4N5vi_BZuNWvoNQJo_jewLAQ0rTFdq4yRcCa-_RATnoP/s400/poblacion+2009+ccaa.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-size: x-small;"><em>Gráfico 2. Porcentaje de población sobre el total español por comunidades autónomas (año 2009)</em></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Si ahora analizamos, en el gráfico 3, la estructura porcentual de la contribución de cada comunidad autónoma a la renta disponible bruta de los hogares españoles, vemos que, como no podría ser de otra manera, las que más contribuyen siguen siendo Cataluña, Madrid y Andalucía. Sin embargo, los porcentajes de cada una de ellas difieren de manera notable de los que el gráfico 1 indicaban su aportación al PIB. </span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibZsMdK_D4oz6Hj2X7r1maLUp1PUFED0SWiBouZkbd_TR1QQH_RagUo33K1WMIgQzhYGZhLpcVVIAbMYCFOmjSqr39cZJ4EFKyMrZIMQnemHKN9eBoPENJLE6FTFfYwGMY0M7_7by7XiLD/s1600/renta+disponible+ccaa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibZsMdK_D4oz6Hj2X7r1maLUp1PUFED0SWiBouZkbd_TR1QQH_RagUo33K1WMIgQzhYGZhLpcVVIAbMYCFOmjSqr39cZJ4EFKyMrZIMQnemHKN9eBoPENJLE6FTFfYwGMY0M7_7by7XiLD/s400/renta+disponible+ccaa.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 3. Contribución porcentual a la renta disponible de los hogares españoles por comunidades autónomas </em></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>(año 2009)</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Esas diferencias entre el porcentaje de contribución al PIB y el porcentaje de contribución a la renta disponible de los hogares, son las que se analizan en el gráfico 4. Como es obvio, aquellas comunidades en que la contribución al PIB es menor que la contribución a la renta disponible son las que se benefician del efecto redistributivo del modelo económico español. En primer lugar, Andalucía. Su contribución al PIB es 89 puntos básicos inferior a su contribución a la renta disponible. Es decir, el conjunto de la economía española inyecta en Andalucía casi un 1% del conjunto de rentas españolas sobre lo que Andalucía produce. A continuación, Castilla - León y Galicia, con 27 y 25 puntos básicos, respectivamente.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br /> </span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4wxyIkS4ucBFrugRbbEH6SJ1wl8oKj1D7tnMxi5w5jZsCL2WGzDAzdwoHrfSUOx9aULuJiOiaQ6lAlMXcs7gg5qu3HxiK7dsGMEm2XVy6Go7Gm4Uo68DQGDlC2Sio3BvkwL65e_xHpEFJ/s1600/renta-pib+ccaa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4wxyIkS4ucBFrugRbbEH6SJ1wl8oKj1D7tnMxi5w5jZsCL2WGzDAzdwoHrfSUOx9aULuJiOiaQ6lAlMXcs7gg5qu3HxiK7dsGMEm2XVy6Go7Gm4Uo68DQGDlC2Sio3BvkwL65e_xHpEFJ/s400/renta-pib+ccaa.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 4. Diferencia porcentual entre la renta disponible y la contribución al PIB por comunidades autónomas </em></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>(año 2009)</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Reseñables los datos de Euskadi. Siendo la quinta comunidad autónoma en creación de riqueza, con el 6,1% del total español, cuando su población representa sólo 4,6%, por tanto, una comunidad manifiestamente más rica que la media, sin embargo, no sólo no contribuye a la solidaridad interregional, sino que se beneficia de ella, aunque sólo sea en 7 puntos básicos. Sin duda el efecto perverso del régimen foral. Algo parecido se podría decir de Navarra. Contribuye con el 1,7% al PIB español, cuando su población es sólo el 1,3% del total, por tanto, notablemente por encima de la media de riqueza, sin embargo, no contribuye en nada a la solidaridad interregional. Una vez más, el efecto perverso del régimen foral.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Si analizamos ahora cuáles son las comunidades contribuyentes netas a la solidaridad interregional, observamos que además de Murcia y La Rioja, cuya contribución está muy próxima a cero (-0,02%), las cuatro únicas comunidades que en realidad aportan son Baleares (-0,09%), Canarias (0,1%), Cataluña (-0,37%) y Madrid (-1,55%). Es decir, Cataluña, que está empujando con fuerza para romper la baraja, siendo manifiestamente la comunidad más rica, aporta sólo 3,7 veces más que Canarias, una comunidad que con el 4,5% de la población española, sólo es capaz de generar el 3,8% del PIB. Es decir, una comunidad manifiestamente pobre. Por el otro lado, Madrid, la segunda comunidad más rica después de Cataluña, genera el 18,1% de la riqueza nacional con sólo el 13,7% de la población, aporta a la solidaridad interregional 4,2 veces más que Cataluña. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">La conclusión es, pues, evidente. Quienes están de verdad soportando la solidaridad interregional en España son los madrileños.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Somos conscientes de que todo esto se puede pretender desvirtuar apelando a los indudables efectos positivos para la Comunidad de Madrid del centralismo político. Pero los números son los que son. </span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-24420138516952085662012-09-22T01:26:00.001+01:002012-09-22T01:37:42.930+01:00Si Cataluña fuese el 28 estado de la UE<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Desde el fin del colonialismo y en ausencia de conquistas militares, cualquier estructura política y/o económica supranacional, llámese España, Unión Europea, Nafta o Mercosur, tiene que estar basada en criterios más o menos redistributivos, reequilibradores y solidarios. De no ser así, los países más pobres no tendrían ningún incentivo para asociarse. A los países ricos, por el contrario, sí les interesa contribuir más, porque su desarrollo tecnológico, su capacidad productiva -industrial y de servicios- y su competitividad, les permitirán beneficiarse en mucha mayor medida del mercado único.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Esta lógica aplastante es la que ahora cuestiona Cataluña en lo que respecta a su integración en ese club de países y regiones llamado España.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Dejando al margen los aspectos legales y procedimentales con los que desde Madrid, sin duda, se dificultará o impedirá una eventual independencia de España, porque son asuntos de escaso interés para nosotros que acreditamos en que cualquier país, y por supuesto Cataluña, debería poder decidir libre y democráticamente en qué clubs quiere estar y en cuáles no, nos interesa centrarnos en un elemental análisis de cuál sería la relación económica de una Cataluña independiente en el marco de la Unión Europea.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Porque todos los que promueven su independencia de España defienden con la misma vehemencia su derecho y su interés en permanecer en la Unión Europea.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Si Cataluña fuese hoy el 28 estado de la Unión Europea sería con datos de 2010, como se muestra en el gráfico 1, el noveno país más rico. Su PIB per cápita estaría en 117,2 siendo la media de la UE-27 igual a 100. Sólo estaría por detrás de Luxemburgo, Holanda, Dinamarca, Irlanda, Austria y Suecia, y prácticamente al mismo nivel de Bélgica y Alemania.<br /><br /> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE_9jplZahwgEy1Ou1f1sutj6lX7qBzCOvA9wtTKp_kBUqsfRRKIKv9cmjcyLIODTD6-b71lIyG6R_D_YmW7qyS3zCVPIt5Q24DYluFYb2sURUahFWw0gmhHTVzUo0ZD7VPZw4s4CcmPMU/s1600/catalu%C3%B1a-ue1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="301" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE_9jplZahwgEy1Ou1f1sutj6lX7qBzCOvA9wtTKp_kBUqsfRRKIKv9cmjcyLIODTD6-b71lIyG6R_D_YmW7qyS3zCVPIt5Q24DYluFYb2sURUahFWw0gmhHTVzUo0ZD7VPZw4s4CcmPMU/s400/catalu%C3%B1a-ue1.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 1. PIB per cápita en 2010 de los países de la Unión Europea, incluyendo Cataluña (UE-27=100)</em></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">España, con Cataluña incluida, está en la posición décimo cuarta, con un PIB per cápita igual 100, exactamente en la media de la UE-27. Si hiciésemos el cálculo excluyendo lo que aporta Cataluña, descendería bastantes posiciones.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Si ahora analizamos, en el gráfico 2, cuál es la contribución neta de cada país a los presupuestos de la Unión Europea, puede verse que, en general, los países más ricos son los que más aportan y los más pobres son los que más reciben. Sólo hay dos excepciones notables.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Irlanda que siendo el cuarto país más rico de la unión, en PIB per cápita, tiene en 2010 un saldo neto positivo -beneficiario neto- equivalente al 0,52% de su PIB nominal. Hay que aclarar, sin embargo, que en 2009 Irlanda era contribuyente neto -saldo negativo- y sin duda los datos de 2010 reflejan los efectos del primer rescate.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">La segunda excepción destacable es Italia. Con un PIB per cápita idéntico al español Italia es, desde siempre, un importante contribuyente neto de la Unión Europea. En 2010, su saldo negativo equivale al -0,29% de su PIB nominal. España, sin embargo, todavía en 2010 es beneficiario neto con un saldo positivo equivalente al 0,39% de su PIB nominal.<br /><br /> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1yDM5GPv9bRxC3txIXoGEYgwXAYPwnST-kPvXAcFHckPy8cbUY2YwDnFpisU4eROnf7Ur-gj7QI8ZUP_0s_VXIzY0UcgH5X7J6FXWm23iDpEEmYDdMOgeNkc62lNllAwEEfcF0JOVJ14m/s1600/catalu%C3%B1a-ue2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1yDM5GPv9bRxC3txIXoGEYgwXAYPwnST-kPvXAcFHckPy8cbUY2YwDnFpisU4eROnf7Ur-gj7QI8ZUP_0s_VXIzY0UcgH5X7J6FXWm23iDpEEmYDdMOgeNkc62lNllAwEEfcF0JOVJ14m/s400/catalu%C3%B1a-ue2.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 2. Saldo neto, medido en porcentaje de PIB nominal, de los diferentes países miembros UE-27 (año 2010)</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">No cabe duda, entonces, que una hipotética Cataluña independiente integrada en la Unión Europea, se situaría en el lado rojo del gráfico 2, al mismo nivel que Alemania, Suecia o Bélgica.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Es evidente que, a pesar de su notable importancia, a día de hoy los presupuestos de la Unión Europea tienen un impacto muy limitado en las arcas de los países miembros. Para que podamos hacernos idea de cuál es su verdadera magnitud, la UE-27, con 501 millones de habitantes, tiene un presupuesto para 2012 de147.200 millones de euros (294 euros por habitante). España, con 46,9 millones de habitantes, tiene un presupuesto en 2012 de 122.083 millones de euros (2.603 euros por habitante).</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Si finalmente la Unión Europea sobrevive y avanza hacia una verdadera unión económica y fiscal, ¿estarán dispuestos los adalides de la independencia catalana a contribuir en la parte que les toque?. O por el contrario, ¿exigirán un nuevo concierto fiscal a las autoridades europeas, para, ante la más que segura negativa, acabar optando de nuevo por la independencia?. ¿Tomarán entonces como modelo de referencia a un país tan próspero como Suiza?</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"></span> </div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><em>Qui lo sá...</em></span></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-8565979886982401964.post-4778459806757594492012-09-15T20:54:00.000+01:002012-09-15T20:54:56.293+01:00Mal de moitos...<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">A débeda da Comunidade Autónoma de Galicia acadou no segundo trimestre deste ano 2012 os 7.627 millóns de euros. Para entendelo, se a tivésemos que pagar a escote, cada galego debería poñer 2.745 euros. Se vostede ten unha familia de catro membros, debería achegar 10.980 euros, case dous millóns das antigas pesetas, ou máis de metade do que custa un automóbil medio.<br /><br /> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcraMd9P1Pa_jMphWhkf2hya7KqS2isKGijG3DQhwXio1WYN9XidO5l_b354BgXGI4bACKTzZl_dSfMjmOacco3DYf_lICISEFCOpfla6Dau8ivZZ0Q9Ly34Hp3KI-NA9EomYlDhyphenhyphenDYmAP/s1600/incremento+deuda+2009-2012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcraMd9P1Pa_jMphWhkf2hya7KqS2isKGijG3DQhwXio1WYN9XidO5l_b354BgXGI4bACKTzZl_dSfMjmOacco3DYf_lICISEFCOpfla6Dau8ivZZ0Q9Ly34Hp3KI-NA9EomYlDhyphenhyphenDYmAP/s400/incremento+deuda+2009-2012.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-family: inherit; font-size: x-small;"><em>Gráfico 1. Incremento da débeda pública autonómica dende o 2º trimestre 2009 ata o 2º trimestre 2012.</em></span></div>
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Nesta primeira metade do ano, é dicir, en só seis meses, incrementouse en 8,82%. Dende o comezo da lexislatura de Núñez Feijóo a débeda pública de Galicia pasou de 4.282 millóns de euros a 7.627 millóns. Ou o que é o mesmo, a débeda pública per cápita incrementouse en tres anos e medio en 1.214 euros, un 79,29%.<br /><br /> </span></div>
<span style="font-family: inherit;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwqPbJ7BK1Mpovm4ec7KC0MYuI6s2YOWrD8rJMAjKD3Mzvpjge7yD5Sdndz18mTl6WazPlesw4HOPa9KTijxpYh0XMUZphKn5CIs4CU-AVVlZgpYZa0TUrKfBbFYJlQxwB6bGs8j1DagRf/s1600/deuda+autonomica+PIB.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwqPbJ7BK1Mpovm4ec7KC0MYuI6s2YOWrD8rJMAjKD3Mzvpjge7yD5Sdndz18mTl6WazPlesw4HOPa9KTijxpYh0XMUZphKn5CIs4CU-AVVlZgpYZa0TUrKfBbFYJlQxwB6bGs8j1DagRf/s400/deuda+autonomica+PIB.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-size: x-small;"><em>Gráfico 2. Débeda pública autonómica en porcentaxe de PIB (2º trimestre 2012).</em></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
En termos absolutos, estes datos son un despropósito. Pero dado o seguidismo que dende Galicia se fai de Cataluña e Euskadi, non deixan de ser un éxito rotundo. En porcentaxe de PIB, a débeda pública galega está no 13,3%. A de Cataluña, no 22% (gráfico 2). En taxa de incremento dende 2009, a débeda galega medrou un 78,12%, pero a de Euskadi incrementouse un 388,93% (véxase o gráfico 1).<br /><br /> Se comparamos o total de débeda cos orzamentos 2012, vemos que a devolución da débeda absorbería o 77,37% do orzamento anual. É dicir, para devolver a débeda precisamos o orzamento íntegro de tres trimestres da Comunidade Autónoma. En Cataluña esa devolución da débeda consumiría o orzamento de 6 trimestres (gráfico 3). <br /><br /> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-xuqfKM3MUVWN7rj86aKTAOOVmhbZFP6ZE2UN4mfNvLIn-ZIxK5pgcTSLeYW4OkAsXYDmm82xYARI9tSEoDOIsTgUN0a3UbQCwTAbcY7-51CQ-I2Z86BBOGCeMwwFy-qAK4HnfguDRXa3/s1600/deuda+orzamentos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-xuqfKM3MUVWN7rj86aKTAOOVmhbZFP6ZE2UN4mfNvLIn-ZIxK5pgcTSLeYW4OkAsXYDmm82xYARI9tSEoDOIsTgUN0a3UbQCwTAbcY7-51CQ-I2Z86BBOGCeMwwFy-qAK4HnfguDRXa3/s400/deuda+orzamentos.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="color: blue; font-size: x-small;"><em>Gráfico 3. Porcentaxe que representa a débeda pública sobre o orzamento da comunidade autónoma(2º trimestre 2012).</em></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Así pois, como a estatística é esa ciencia que permite dicir que o consumo medio de polos é un cando vostede come dous polos e eu ningún, cantos máis polos coman os outros, estatisticamente, menos comemos nos. Aínda que en realidade, no asunto que nos ocupa, todos estamos comendo demasiados polos. Pero uns máis que outros. Ese é o argumento que lle permite sacar peito a Núñez Feijóo. A análise comparativa da evolución do endebedamento galego co conxunto das comunidades autónomas, da un balance máis que aceptable para Galicia.<br /><br /> Aquilo ben coñecido, no país dos cegos o torto é o rei. Por iso se equivoca a oposición centrando as críticas neste asunto. Catastrófico en si mesmo, pero un triunfo comparativamente coas outras comunidades.</div>
</span><div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Trasnohttp://www.blogger.com/profile/05711349533574283553noreply@blogger.com0