A convocatoria de eleccións para o 21 de outubro tivo a virtude de obrigar a saír do limbo ás diferentes forzas políticas que pretenden concorrer ás mesmas. Porque unha cousa e filosofar e facer teoría política, e outra demostrar que se ten estrutura e capacidade para dar a batalla electoral.
A día de hoxe, só o BNG, ademais obviamente do PP, ten os deberes medianamente adiantados. Cun candidato á presidencia da Xunta non discutido, cunha estratexia electoral clara, cunha estrutura que ten sobradamente demostrada a súa eficacia, cunha simboloxía que o identifica con claridade -e que ten máis importancia do que puidera parecer-, aínda que ineludiblemente sufrirá o castigo, en número de votos, consecuencia das recentes escisións, semella que seguirá sendo, con diferenza, a principal opción do voto nacionalista.
Os demais estaban a velas vir. O PSOE dándolle voltas durante meses á realización dun proceso de primarias, que finalmente xa non poderá ser, o que os obriga a presentar a un candidato discutido internamente e sen ningún liderado real no partido, nin fóra del.
As dúas escisións do BNG, Anova e Compromiso por Galicia, tíñano difícil, pois un partido político con opcións de acadar resultados aceptables, non se organiza de un día para outro. Aínda así, semella que en todos estes meses non foron quen de definir unha estratexia clara para enfrontar o vindeiro proceso electoral.
Condenados a buscar algunha alianza con alguén, pois por si solos teñen moi difícil superar o mínimo do 5% que da acceso ao parlamento, e a pouco máis dunha semana para ter que pechar as listas electorais, non hai acordo nin entre eles, nin con ninguén.
Dende fóra, o que se percibe é que Anova peca de exceso de liderado e Compromiso de todo o contrario. Coma sempre fixo, ao longo da súa vida política, Xosé Manuel Beiras asume todo o protagonismo. O que non é criticable en si mesmo, pero si se bota de menos un mínimo relevo xeracional. Lanza propostas, en moitos sentidos suxestivas, pero inviables. A última, na que está agora, é esa fronte ampla, ao estilo da syriza grega, que aglutine a todas as forzas á esquerda do PSOE. Pero claro, aí foi acaída a resposta de Jorquera, esa fronte ampla xa era o BNG -e ten vocación de seguir séndoa-, co que Beiras quere pactar agora, cando hai só uns meses que se botou fóra. Por outro lado, Compromiso inclúe grupos, ou partidos, que dificilmente poden, pola súa ideoloxía, formar parte dunha fronte de esquerda, esquerda. Esquerda Unida, que con toda seguridade mellorará sensiblemente os seus resultados, ve que esa fronte ampla que propón Beiras garantiríalle a presenza no Hórreo, e que, no peor dos casos, unha alianza só con Anova podería ser suficiente. O único problema pode ser cómo encaixar os diferentes egos e os seus afáns de protagonismo.
A situación de Compromiso, supoño que por ter unha composición máis heteroxénea, é máis paradoxal. As primeiras sondaxes din que sen alianzas os seus resultados serán marxinais. Non imos entrar agora nas discrepancias que manteñen con Anova e que a día de hoxe impiden chegar a un acordo. O que é demasiado evidente é a debilidade do seu liderado. Aínda que nominalmente si ten un líder, elixido democraticamente, Xoán Bascuas, o certo é que, de momento, a súa presenza pública é mínima, e a súa capacidade para atraer votantes presúmese moi escasa. Non é baladí que nas primeiras enquisas de valoración de líderes que están facendo os medios de comunicación, por quen preguntan, como líder de Compromiso por Galicia, é por Rafa Cuíña.
Non acredito para nada no éxito de UPyD nin do novo invento de Mario Conde, si finalmente se consolida, aínda que en termos de resultado electoral poden ter a súa importancia si, como parece, poden restarlle votos ao Partido Popular.
Así segue a cousa antes de empezar a festa.
Nenhum comentário:
Postar um comentário