A nós, que no pasado tanto temos escrito aquí sobre o asunto da fusión das caixas de aforro, resúltanos moi cansado ter que volver sobre este asunto. Pero hoxe toca. Fixéronse públicas as condicións que impón a Unión Europea para poder acceder aos 5.425 millóns de euros do fondo de rescate á banca que Novagalicia Banco necesita. Esas condicións pódense resumir dicindo que se trata de reducir á metade o tamaño da entidade (2.500 empregados menos, e peche de 400 oficinas). Ademais, deberá vender todas as participadas e concentrar a súa actividade en Galicia, Asturias e Castela León. Traspasar ao banco malo os seus activos inmobiliarios (7.200 millóns de euros), e centrarse no negocio minorista, familias e pequenas empresas. Por outra banda, parte do custo do rescate ten que ser asumido polos actuais accionistas: FROB (90,57%), Novacaixagalicia (6,84%), inversores galegos privados (2,59%). Tamén os posuidores de accións preferentes e débeda subordinada terán que asumir a perda da parte que lles toque.
É obvio que do que se trata é de preparar á entidade para unha inmediata privatización. Agora sábese, ademais, que a venta só se poderá facer a unha entidade financeira. Parece que xa non caben aqueles fondos de inversión internacionais que tanto tempo levamos agardando e que Castellano ía traer. Con outras palabras, trátase de utilizar Novagalicia Banco como moeda de cambio para que os grandes bancos españois acepten entrar no banco malo, ao que se mostraban renuentes se non había contrapartida. Como Santander e La Caixa xa tiveron a súa recompensa, parece acaído pensar que o futuro da entidade galega sexa que se lle regale ao BBVA. Pero para calquera banco español o único que ten valor de Novagalicia Banco e a cota de mercado, en especial do mercado galego. Non lles interesan para nada nin a rede de oficinas nin os empregados, nin a rede exterior, nin as súas participadas. Con estas durísimas condicións que se lle esixen trátase entón de adaptar de xeito abrupto as características da entidade ás esixencias do gran banco no que está predeterminado que se integre.
Consumarase así o espolio que hai tanto tempo prognosticamos aquí. Quedámonos sen caixas, sen banco, e o que a estas alturas é peor, sen emprego.
Como xa se ven preparando dende hai tempo, tratárase de ocultar tamaña desfeita, e aos seus verdadeiros responsables, detrás da cortina de fume das indemnizacións e das pensións que se levaron os antigos directivos das caixas. Como o pobo o que quere é morbo, daráselle morbo.
Pero o que de verdade ten interese para o país é poder coñecer as razóns e os responsables das sucesivas decisións que se foron tomando.
Primeiro, por qué e con qué obxectivos se impuxo a fusión, cando unha das caixas e medio país estaban en contra.
Segundo, cál foi o papel dos diferentes poderes políticos (goberno de Galicia, goberno de España, Banco de España) nesta decisión.
Terceiro, cál era a verdadeira situación económico-financeira de Caixa Galicia e Caixanova no momento da fusión.
Cuarto, cándo se fará pública a auditoría de KPMG que serviu de xustificación á fusión.
Quinto, quén decidiu colocar a José María Castellano como presidente do consello de administración de Novagalicia Banco.
Sexto, agora que xa está preto o punto final, ¿faranse públicos os resultados da xestión de Castellano e González Bueno?.
Séptimo, ónde están os inversores internacionais polos que aínda seguimos agardando.
Oitavo, quén son os responsables, e en que consistiu, o engano do que falan os inversores galegos.
Noveno, por qué Bankia poderá seguir como entidade independente e Catalunya Caixa, Banco de Valencia e Novagalicia Banco, non.
Décimo, ¿qué futuro ten pensado o goberno galego para o que queda de Novacaixagalicia, patrimonio inmobiliario, cultural e empregados, incluídos?
A dar resposta a este tipo de preguntas debería dedicarse a comisión de investigación comprometida por Núñez Feijóo. Porén, moito nos tememos que non pasará das consabidas indemnizacións.
Nenhum comentário:
Postar um comentário