Xornalismo patético (ou cando unha cara bonita non abonda)

Parece que La Sexta, a canle “progre” do grupo Atresmedia (Antena 3, La Sexta, Onda Cero, Gol tv, Planeta, etc.), anda preocupada ultimamente coa baixa implantación da extrema dereita en España (por debaixo do 5%). Leva unhas semanas facendo “xornalismo de investigación” sobre diferentes grupúsculos: España 2000, Plataforma per Catalunya, Falange, alcalde de Garínoain (Derecha Navarra y Española), etc.

Onte, Ana Pastor, a condutora de El Objetivo, que hai poucas semanas fixo bo ao ministro Wert, ofreceu un espantoso ridículo coa súa entrevista á líder ultradereitista francesa Marine Le Pen. Ao máis puro estilo do “burlador burlado” foi a xornalista quen perdeu os papeis máis dunha vez, tendo que recorrer ao tópico de que “la protagonista es usted, no yo”, cando a Le Pen lle inquería sobre si a xornalista acollera algún emigrante na súa casa. Mentres, a política ultra mantivo a compostura e a calma en todo momento.

Acudiu a Pastor á entrevista pensando que cos consabidos e manidos tópicos (xenofobia, homofobia, ...) serían suficientes para deixar en evidencia á facha francesa. Tópicos que a francesa, acostumada a tourear en prazas moito máis difíciles, esquivou sen inmutarse.

Pola contra, a xornalista, tan prepotente como frouxa intelectualmente, non foi quen de rebater ningún dos pedestres argumentos da política sobre as cuestións de fondo realmente importantes: discurso antiglobalización, peche de fronteiras, política autárquica, saída do euro, etc.

Si a Le Pen se presentase ás eleccións en España, tería colleitado coa entrevista de onte uns cantos miles de votos.

Se sigue nesta liña, pronto conseguirá La Sexta multiplicar por tres o número de votos da ultradereita española, situándonos así ao nivel dos países europeos máis desenvolvidos.

Domingos Paciência, o adestrador con menos paciencia

Hai poucos días comentabamos aquí o acaído que parecía que o Deportivo fichase a un adestrador chamado Paciência. Certamente, cando se vai de último, e co club en concurso de acredores, o que compre é ter paciencia. E se non hai paciencia, cómprase, pensou Lendoiro.

 

Pero non foi tal. Aconteceu que contradicindo de xeito radical o que o seu propio nome suxería, o Domingos Paciência resultou ser o adestrador do mundo con menos paciencia. Ás primeiras de cambio saíu correndo. Aducindo veladamente a que o problema do equipo está en que os xogadores levan meses sen cobrar.

 

Desbarátase así a intelixente estratexia de Lendoiro, que buscaba coa fichaxe de Paciência un escudo protector que tapase a nefasta xestión do club nos últimos anos. Agora fica totalmente exposto. Xa apareceron as primeiras pintadas en Riazor pedindo a súa dimisión. 

 

Unha mostra do nerviosismo do presidente é o erro, impropio nel, que cometeu na elección do substituto de Paciência. E non polas características e capacidades do novo adestrador. Ao contrario, cremos que Fernando Vázquez é un boísimo adestrador. Pero, ¿cando se viu no norte un equipo de portugueses e cun adestrador do Celta?. O mundo ao revés. A este paso, os chorvos da Coruña acabarán sendo ghichinhos...

 

Para seguir nesa liña, por un módico prezo pódeselles facer unha adaptación da foliada... "dixéronlle ó presidente, os de tribuna cuberta dixéronlle ó presidente, pra temporada que ven temos que cambiar de xente"...

Lo que realmente es importante en el caso Bárcenas

Escribíamos aquí hace tiempo, que la consecuencia más nefasta de la marea de corrupción que nos está pasando por encima, está en la pérdida de credibilidad en las instituciones que con estas prácticas se genera.

 

Por eso, en nuestra opinión, lo realmente importante en los presuntos papeles de Bárcenas no es saber qué políticos cobraban sobresueldos. A pesar de lo morboso que pueda resultar saber que presuntamente el actual presidente del gobierno, o la actual secretaria general del Partido Popular, estaban entre los agraciados. A pesar de lo escandaloso que pueda resultar saber que personas tan relevantes puedan haber cometido fraude fiscal por no incluir en sus declaraciones de la renta esos ingresos adicionales. A pesar de poder saber, como consecuencia del ataque de transparencia que repentinamente le ha dado al presidente del gobierno -haciendo públicas sus declaraciones de la renta-, que ganaba cinco veces más como líder de la oposición que como presidente del gobierno. A pesar de que el tesorero del partido, al igual que sus antecesores en el cargo, se haya convertido en multimillonario en muy pocos años, con más de 23 millones de euros en sus cuentas en Suiza.

 

Lo realmente decisivo es conocer cuáles eran las empresas financiaban de manera irregular al Partido Popular y, sobre todo, saber que contratos en obra pública, en concesiones, en prestación de servicios o en suministros, mantenían con las administraciones públicas esas mismas empresas.

 

Porque si en todo este asunto hay un, parece que evidente, caso mayúsculo de corrupción, éste se produce por el lado de los ingresos del Partido Popular y no, insisto, a pesar del morbo que pueda provocar en la ciudadanía, por el lado de los gastos.

 

Ya que si se conocen los nombres de las personas o empresas que contribuían a financiar de manera irregular al Partido Popular, ya fuese con pagos muy superiores a los permitidos por la ley, o directamente con dinero negro, lo que procede, y lo que la ciudadanía de este país debería estar demandando, es que se investigue cada uno de los procedimientos de contratación que han dado lugar a los contratos que esas personas o empresas pagadoras mantenían con las diferentes administraciones públicas gobernadas por el Partido Popular.

 

La verdadera corrupción está en que se adopten decisiones desde las administraciones públicas para favorecer intencionadamente a una determinada empresa, en perjuicio de sus competidores, a cambio de que esa empresa pague el favor ingresando una determinada cantidad de dinero en las arcas del partido o en el bolsillo de su tesorero. Estas son las prácticas que corrompen el funcionamiento del estado de derecho. Adoptar desde las administraciones decisiones erróneas o injustas, a sabiendas de que lo son, para favorecer al que está contribuyendo a financiar a la organización política del que adopta esa decisión errónea o injusta.

 

Por cierto, en este mismo apartado debería entrar la investigación sobre quiénes fueron finalmente los beneficiarios de la amnistía fiscal promovida por el ministro Montoro. No vaya a ser que también en este tema se esté hablando de lo mismo...

Non dar puntada sen fío ou traballar para o inglés

O Trasno non tivo a sorte de que o seu alter ego o colocase en ningunha fundación. Nin con ideas nin sen ideas. Nótase que o tal alter ego non é Carlos Mulas, que este si que ten, ao que se ve, ideas. Ideas produtivas.

 

É o que ten traballar para entidades sen ánimo de lucro, cando un quere, e sabe, é onde máis lucro soe haber. Pero hai que querer e saber. O que sempre se chamou non dar puntada sen fío. ¿Será que é para iso para o que vale ser doutor en economía por Cambridge?.

 

Ben ao contrario, o noso alter ego, ten demostrado sobradamente a súa impericia. Primeiro, bautizando a este humilde escribidor cun nome tan pouco comercial e suxestivo. Sobre todo se pensaba facerse un sitio nese tan competitivo mundo dos analistas políticos, económicos, opinantes ou tertulianos. E despois, poñéndoo a traballar a reo, simplemente por amor á arte. Unicamente polo prurito de ter unhas poucas ducias de lectores. O que sempre se chamou traballar para o inglés.

 

É claro que con esta mentalidade tampouco se pode chegar. ¿Alguén se imaxina que a devandita Amy Martin podería ter acadado tan altas cotas de credibilidade, mesmo de popularidade, se estivese disposta a traballar por minutas dez veces inferiores?. Pois ese era o prezo, 300 euros, ao que o noso nefasto alter ego aspiraba, cun proxecto de longo percorrido, unha vez que o Trasno tivese demostrado a súa valía e fose aclamado por miles de lectores.

 

Con tan miserables expectativas, con tan escasa ambición, nun mundo tan competitivo como é o actual, non se vai a ningures. Precísase máis imaxinación, ambición e decisión. Nunha economía como a que nos toca vivir, os hipotéticos negocios con longos períodos de maduración non son negocios nin son nada. As ideas hai que rentabilizalas instantaneamente. Aquilo de máis vale paxaro en man que cento voando. O que ocorre é que Carlos Mulas ten cen paxaros na man, mentres o noso alter ego anda aínda detrás do seu paxaro que segue voando.

 

Obvio que o Trasno non é tampouco Amy Martin. Configurado a imaxe e semellanza do seu miserento creador, estaría disposto, polo tanto, a facturar ben menos que os 3.000 euros da ala por artigo que seica era o que cobraba a tal. Así é imposible facer carreira.

 

Despois da lección que nos acaba de dar Amy Martin, augúranse tormentosas negociacións no seo de a furada do trasno. Veremos como acaba a cousa. 

Isaac Díaz Pardo, empresario (reedición no primeiro cabodano)

Non vou falar do pintor, nin do escritor, nin do intelectual, nin do artista. Abondan voces máis autorizadas ca min para facelo.

 

Interésame traer aquí unha faceta da vida de Isaac que sendo moi coñecida foi, na miña opinión, pouco recoñecida. A de empresario.

 

E non só polo fito histórico de ter fundado, en plena longa noite de pedra dos anos sesenta, Cerámica de Sargadelos e Cerámicas do Castro.

 

Eu valoro, sobre todo, o seu traballo como dirixente empresarial cunha visión clara dos obxectivos superiores aos que debería servir o negocio.

 

Coido que é un dos poucos exemplos que se poden atopar de competir con éxito baseándose en intanxibles como a cultura, a tradición, mesmo a idea utópica de país, para vender un produto industrial como son as vaixelas. Os compradores galegos de Sargadelos, ou O Castro, non compran pratos ou imaxes decorativas, están comprando un anaco do imaxinario de país que podería ser e non foi. Os foráneos identifican a marca con Galicia. Regalar un agasallo Sargadelos é regalar Galicia. Aínda hoxe, penso, segue a ser o produto industrial que máis se identifica con Galicia. 

 

Pero todo isto non é consecuencia do azar. É froito dun traballo constante e meticuloso. A recuperación do entorno da antiga Fábrica de Sargadelos, a reivindicación da figura histórica de Antonio Ibáñez, Marqués de Sargadelos, a creación de Edicións do Castro, o Seminario de Estudios Galegos, o Museo Carlos Maside, o Instituto Galego da Información, o proxecto do Xornal Galicia, son todos enormes empeños persoais de Isaac que contribuíron a ir conformando paseniñamente esa identificación de Sargadelos e cultura, de Sargadelos e Galicia. 

 

Interésame tamén a claridade de ideas que sempre mostrou para entender a importancia da innovación para competir. E non estou pensando no deseño artístico das pezas, pois isto é consubstancial ao propio produto que vendía, senón sobre todo á súa capacidade para buscar sempre solucións enxeñosas, cando non radicalmente novidosas, que melloraban notablemente os procesos de produción, ou desenvolvían novas liñas de produto. Son coñecidos os enormes esforzos, en tempo e recursos, que dedicou a investigar na fabricación de vidro, por exemplo. 

 

Por último, sempre me resultou admirable o clima laboral que foi quen de crear e a súa capacidade para motivar á xente. Nos anos setenta e oitenta só había que entrar na fábrica para darse conta que dende o punto de vista das relacións laborais Sargadelos era un oasis no medio do páramo que era a produción industrial en Galicia. 

 

Co pasamento de Isaac Díaz Pardo vaise unha boa parte do que foi a Galicia do século XX. Pero desaparece tamén a evidencia de que se pode ser empresario de éxito sen necesidade de traizoar ideais nin principios morais nin renunciar ao compromiso político. 

Paciência, a fichaxe máis acaída

Sempre gustei da retranca de Lendoiro. Pouco dado a substituír adestradores, só toma a decisión cando está no límite e non queda outra. Agora é o caso. Co equipo na última posición da táboa -faroliño vermello, se dicía antes-, a unha semana, ou menos, de que o club entre en concurso de acreedores, o cambio de adestrador estaba cantado. Non só polo que poida supoñer de revulsivo no aspecto deportivo, que algún efecto terá, senón, e sobre todo, para desviar a atención da figura do presidente que é en realidade o máximo responsable deste descalabro deportivo e económico no que se debate dende hai anos o Deportivo, e cobra por elo. Ata aquí todo normal.

 

O que pon de manifesto a fina ironía do presidente é a elección do novo adestrador. Un tipo que se chama Domingos Paciência. Toda unha mensaxe para o deportivismo. Nos tempos que corren, non queda outra que ter paciencia. Paciencia sobre todo os domingos para dixerir os resultados deportivos. Paciencia o resto da semana para ir asimilando o carrusel de desastrosas novas económicas que se aveciñan no club e que La Voz de Galicia se encargará de magnificar. E se non a hai paciencia, cómprase, pensou o presidente.

 

Mágoa que o tal Paciência sexa só adestrador de fútbol. Tal como vai a cousa, precisaríamos moreas de Paciencias. Para enfrontar este 2013 que xa está aí ameazante, moito mellor nos iría cun Paciencia de conselleiro de economía ou cun ministro de facenda tamén Paciencia.

 

Pero Paciência só hai un. E fichouno Lendoiro.

 

Saúde e Paciencia...

Riqueza y gasto público

A la vista de las recetas que están imponiendo las autoridades económicas mundiales, pudiera parecer que el actual bálsamo de fierabrás para salir de la crisis es el adelgazamiento, hasta límites anoréxicos, del estado y la consiguiente reducción del gasto público. De ser cierto, debería existir una clara correlación entre el nivel de riqueza de un país y su cicatería en el gasto público. Es decir, a menor gasto público, más riqueza.

Gráfico 1. Gasto público en porcentaje de PIB 2003-2012

En el gráfico 1, se representa la evolución del gasto público en porcentaje de PIB en una muestra de países europeos. Como se ve, los campeones del gasto público a lo largo de toda la serie son Dinamarca, Holanda, Suecia e Islandia. En la parte inferior, menos gasto público, aparecen Irlanda, Grecia, España y Alemania. 

Gráfico 2. Gasto público en porcentaje de PIB 2012

En el gráfico 2 se muestra el mismo dato (gasto público en porcentaje de PIB) sólo para el año 2012. Puede verse que los países líderes en gasto público son los ya citados antes, mientras que por el otro lado, los de menor gasto público son los tres países que han sido rescatados: Portugal, Irlanda y Grecia. Curioso que el siguiente país con menor gasto público sea Alemania, uno de los principales adalides de este tipo de políticas anoréxicas. 

 

En el gráfico 3, se muestra el PIB per cápita de estos mismos países en 2011. Puede verse como, tres de los cuatro países con mayor PIB per cápita coinciden con los tres países con mayor gasto público: Holanda, Suecia y Dinamarca. Y también que de dos de los tres países con menor PIB per cápita son de los tres países con menor gato público: Portugal y Grecia. 

Gráfico 3. PIB per cápita 2011

Se cumple, entonces, para la mayoría de los países que, efectivamente, riqueza y gasto público están correlacionados. Con dos notables excepciones: Alemania e Irlanda, que siendo países ricos (Irlanda continuaba siendo en 2011, a pesar del rescate, el segundo en PIB per cápita; y Alemania, el quinto), tienen un muy bajo nivel de gasto público en relación al PIB.

 

Pero esa correlación no indica, como debería derivarse del bálsamo de fierabrás al que hacíamos referencia al principio -que propugna la reducción del gasto público como solución a todos los males-, que a menor gasto público se produzca mayor riqueza, sino todo lo contrario: cuanto más gasto público, más riqueza.

 

Tómese todo esto como simple divertimento.