Isaac Díaz Pardo, empresario

Non vou falar do pintor, nin do escritor, nin do intelectual, nin do artista. Abondan voces máis autorizadas ca min para facelo.

Interésame traer aquí unha faceta da vida de Isaac que sendo moi coñecida foi, na miña opinión, pouco recoñecida. A de empresario.

E non só polo fito histórico de ter fundado, en plena longa noite de pedra dos anos sesenta, Cerámica de Sargadelos e Cerámicas do Castro.

Eu valoro, sobre todo, o seu traballo como dirixente empresarial cunha visión clara dos obxectivos superiores aos que debería servir o negocio.

Coido que é un dos poucos exemplos que se poden atopar de competir con éxito baseándose en intanxibles como a cultura, a tradición, mesmo a idea utópica de país, para vender un produto industrial como son as vaixelas. Os compradores galegos de Sargadelos, ou O Castro, non compran pratos ou imaxes decorativas, están comprando un anaco do imaxinario de país que podería ser e non foi. Os foráneos identifican a marca con Galicia. Regalar un agasallo Sargadelos é regalar Galicia. Aínda hoxe, penso, segue a ser o produto industrial que máis se identifica con Galicia.

Pero todo isto non é consecuencia do azar. É froito dun traballo constante e meticuloso. A recuperación do entorno da antiga Fábrica de Sargadelos, a reivindicación da figura histórica de Antonio Ibáñez, Marqués de Sargadelos, a creación de Edicións do Castro, o Seminario de Estudios Galegos, o Museo Carlos Maside, o Instituto Galego da Información, o proxecto do Xornal Galicia, son todos enormes empeños persoais de Isaac que contribuíron a ir conformando paseniñamente esa identificación de Sargadelos e cultura, de Sargadelos e Galicia.

Interésame tamén a claridade de ideas que sempre mostrou para entender a importancia da innovación para competir. E non estou pensando no deseño artístico das pezas, pois isto é consubstancial ao propio produto que vendía, senón sobre todo á súa capacidade para buscar sempre solucións enxeñosas, cando non radicalmente novidosas, que melloraban notablemente os procesos de produción, ou desenvolvían novas liñas de produto. Son coñecidos os enormes esforzos, en tempo e recursos, que dedicou a investigar na fabricación de vidro, por exemplo.

Por último, sempre me resultou admirable o clima laboral que foi quen de crear e a súa capacidade para motivar á xente. Nos anos setenta e oitenta só había que entrar na fábrica para darse conta que dende o punto de vista das relacións laborais Sargadelos era un oasis no medio do páramo que era a produción industrial en Galicia.

Co pasamento de Isaac Díaz Pardo vaise unha boa parte do que foi a Galicia do século XX. Pero desaparece tamén a evidencia de que se pode ser empresario de éxito sen necesidade de traizoar ideais nin principios morais nin renunciar ao compromiso político.