Poñer en dúbida que os resultados das eleccións galegas constitúen un grande éxito para o Partido Popular é absurdo. É certo que perdeu votos, 135.493 para ser exactos - a falta do reconto do voto exterior que pouco alterará os resultados-, ou o que é o mesmo, medio punto porcentual no total de votos a candidaturas. Pero con esa perda de votos, dispón de 3 escanos máis que na anterior lexislatura.
Gobernar toda a lexislatura nun contexto económico de crise profunda e conseguir incrementar a maioría parlamentaria, é un triunfo rotundo, ao que cabe facer poucas tachas. Hai poucos exemplos equiparables de gobernos que nese escenario foran quen de lograr resultados semellantes.
Pero o máis interesante é analizar as causas en que se basea ese resultado. En relación aos logros acadados na acción de goberno, pouco máis puido mostrar o PP que a súa xestión da austeridade e dos recortes, respecto ao que ven acontecendo no resto de comunidades autónomas do estado. É indubidable que a cifra de déficit público autonómico, asunto do que temos escrito moito aquí, coa que pechou 2011 é, comparativamente, moi boa en relación ao resto de comunidades autónomas. Xa non é tan positiva a cifra en que se está movendo en 2012.
Pero non hai máis. As políticas sociais foron só unha suma continua de recortes en educación, en sanidade ou en servizos sociais. O mesmo ocorreu en infraestruturas, medio ambiente e ordenación do territorio. E as políticas que deberían impulsar os sectores produtivos, industria, sobre todo, pero tamén agro e mar e emprego, brillaron pola súa ausencia en toda a lexislatura, máis aló do reparto discrecional de axudas e subvencións a determinadas empresas.
¿Por qué resultou tan doada, entón, a vitoria do PP?. Primeiro e sobre todo, polo pésimo traballo da oposición. Tanto ao longo da lexislatura como na campaña electoral. Máis preocupados nestes tres anos e medio, polas liortas internas en que PSOE e BNG andiveron metidos, que por facer traballo de oposición ao goberno. Semella que se pasaron todo ese tempo en resolver, sen conseguilo, as crises internas provocadas pola perda das eleccións de 2009.
En segundo lugar, por enfocar a campaña electoral unicamente como un acoso e derribo ao goberno de Núñez Feijóo, sen preocuparse de presentar e defender programas de goberno coherentes e con propostas cribles para a cidadanía.
En terceiro lugar, por presentar uns líderes de circunstancias, consecuencia, en ambos casos, de solucións en clave interna ás liortas nas que estaban, pensando non en gañar unhas eleccións senón en manter o poder dentro da propia organización. Así, acabaron presentando cabezas de cartel realmente moi pouco atractivos para a cidadanía. Moi lonxe, tanto por parte do PSOE como do BNG, do candidato que presentaba o PP. Tan só Alternativa Galega de Esquerda tiña un candidato capaz de competir, ou superar, en cualidades e atractivo persoal, ao candidato da dereita.
Pero sobre todo, o PP gañou as eleccións porque soubo poñer ben en evidencia aos ollos da cidadanía a difícil e complicada alternativa de goberno que se daría, de non ser eles os que gañasen as eleccións. Efectivamente, que por primeira vez en moitos anos o nacionalismo se presentase fragmentado axudaba a facer crible aquilo de “elixen vostedes entre un goberno e un reparto de goberno” e permitiulles volver a poñer en primeiro plano todos os erros, descoordinacións, disputas por defender as áreas de poder, a escenificación de dous gobernos independentes cando non contraditorios, polos que tanto se ten criticado ao anterior goberno bipartito PSOE-BNG. O que é peor, agora todo iso, dicía o PP, sería elevado ao cadrado, pois non sería un goberno bipartito, senón un cuatripartito. Nunha situación económica tan complicada como a actual, boa parte da cidadanía deulle creto a esa ameaza e optou por apoiar a aquela forza política que, de gañar, garantía un goberno estable.
Así pois, boa parte do éxito do PP nestas eleccións ven explicado máis polos erros alleos que polos moi escasos acertos propios.
Nenhum comentário:
Postar um comentário