A lei do funil do empresariado español

Lía onte en Expansión que os empresarios (CEOE e Cepyme) fixeron público un documento que leva por título “Soluciones de los empresarios para afrontar la crisis”. Lendo isto, calquera podería pensar que, por fin, as patronais lograron deseñar unha folla de ruta que baseándose en estratexias empresariais, nos permita saír da crise.

Non se faga ilusións o lector. Nada máis lonxe da realidade. O documento non é máis que un decálogo de prebendas que a patronal lle esixirá ao próximo goberno. Ou sexa, o de sempre e coma sempre. Aí van:

1. Redución do gasto corrente. O groso do axuste debe realizarse reducindo o gasto público corrente: simplificando a estrutura administrativa, reducindo o tamaño do sector público, e aproveitando a colaboración público-privada. Aproveitemos a crise para reducir o sector público e substituílo por negocio privado.

2. Redución dos impostos. Mantemento constante do total da carga fiscal e reforma do sistema tributario: redución substancial das cotizacións sociais; a rebaixa da imposición sobre o aforro e a simplificación e redución do Imposto de Sociedades. Se hai que manter a carga fiscal para financiar todas as axudas que reclamamos, que outros paguen máis para nos pagar menos e cobrar máis.

3. Reforma del mercado laboral e da negociación colectiva. Un novo pacto de moderación salarial para o período 2012-2015; simplificación da lexislación laboral e do número de contratos para facer atractiva a contratación indefinida con unha redución substancial do custe do despido, que debe situarse en vinte días por ano traballado, con unha contía máxima de doce meses de salario; a creación de novos contratos a tempo parcial e de formación; a eliminación da referencia da inflación para fixar os salarios na negociación colectiva, e o impulso de máis liberdade para que o empresario poida organizar o cadro de persoal para atender á evolución do mercado. Hai que facilitar o convenio de empresa e a posibilidade de incumprir o do sector si elo pon en perigo a viabilidade da compañía. Tamén, unha nova lei de folga, favorecer a solución extraxudicial dos conflitos laborais. Modernicemos as relacións laborais. Desregularización. Acabemos dunha vez con esta lexislación laboral marxista que herdamos do franquismo. O acaído é un pacto bilateral traballador-empresario sen interferencias. A seguinte petición será a ilegalización dos sindicatos por perturbadores do clima laboral e innecesarios neste novo contexto.

4. Restablecemento do crédito e da liquidez para as empresas. Concluír o proceso de reestruturación do sistema financeiro; xestionar a súa reestruturación con criterios transparentes e que eviten a distorsión da competencia; o cumprimento estrito da lei de morosidade por parte das Administracións Públicas; o recoñecemento da débeda das Administracións Públicas con subministradores e establecer un calendario de pagos. A compensación das débedas tributarias e da Seguridade Social con débeda das Administracións Públicas coas empresas. Por suposto, é o estado, non os bancos que son dos nosos, o que ten que asumir o custo da reestruturación do sistema financeiro e o que ten que cumprir estritamente a lei de morosidade, as empresas non.

5. Unidade de mercado e fomento do espírito emprendedor. Unificar a lexislación que afecta á actividade empresarial, aprobar unha Lei de Garantía de unidade de mercado. Elevar a valoración social da figura do empresario e da economía de mercado, reducir os custes de financiamento das empresas que empezan, crear un réxime especial na política fiscal e laboral para as empresas de nova creación. Aproveitemos para acabar con esta leria das comunidades autónomas. É curioso que a esixencia de unidade de mercado non se refira ao conxunto da Unión Europea, ¿Será que cara á competencia foránea si nos veñen ben as "peculiaridades" normativas da lexislación española?. É un bo momento tamén para elevar por decreto a valoración social do empresario, xa que documentos coma este non contribúen demasiado.

 6. Aposta decidida polo proxecto de construción europea. Cumprimento estrito das regras da UE, sobre todo das regras fiscais. Non obstante, na transposición da lexislación debe terse en conta o seu impacto sobre a competitividade da economía española. Máis presenza de España nas decisións europeas. Normativa europea si, pero só a que nos favoreza. As restantes normas hai que adaptalas ás nosas comenencias. E tamén, por decreto, máis peso de España nas decisións europeas.

7. Mellora do sistema educativo. Ampliar a liberdade das familias e a participación do sector privado. Potenciar a formación profesional, a mellora da relación entre a empresa e o sistema educativo e o impulso do coñecemento de idiomas e das novas tecnoloxías. Avancemos, sen présa pero sen pausa, no proceso de privatización da ensinanza. É un enorme mercado cautivo -que son os que nos gustan- que non podemos desaproveitar.

8. Aposta pola I+D+i. Mantemento do esforzo inversor en I+D+i; a mellora da fiscalidade da actividade de investigación e desenvolvemento; o reforzamento dos sistemas de financiamento da I+D; o incentivo á participación de empresas españolas en proxectos europeos; a elaboración dun plan de desenvolvemento nacional dixital, e a busca de alternativas ao canon dixital. Se o esforzo inversor en I+D+i é baixo, en relación ao de outras economías semellantes, débese en gran medida ao ridículo esforzo privado. O gasto público é máis homologable. Por iso só pedimos que se manteña, non que se incremente. Pero o máis importante, o gasto "privado" ten que ser subvencionado ben con medidas fiscais, ben con financiamento público blando, ben con axudas directas ás empresas para que concorran ás convocatorias europeas. Nunha palabra, a aposta pola I+D+i, pola súa importancia, ten que ser 100% pública. Os resultados xa nos encargamos de rentabilizalos nos.     

9. Redeseño das políticas enerxéticas. Adecuado equilibrio entre uns prezos competitivos e unha axeitada remuneración do sector; un pacto de Estado que garanta unha seguridade xurídica necesaria para realizar investimentos a longo prazo, e que se integre a España no mercado de enerxía da UE. A incesante suba dos prezos da enerxía é un problema importante para as empresas. Pero as empresas enerxéticas son dos nosos -e tan importantes coma os bancos-, polo que ten que ser o Estado o que abone a diferenza entre o prezo da enerxía -exclusivamente a de consumo empresarial- que nos consideremos axeitado e o prezo que as empresas enerxéticas consideren que deben cobrar.Por outro lado, independentemente de que a liberdade de mercado garanta aos propietarios das enerxéticas o seu dereito de vender a quen consideren as súas participacións, o Estado ten que garantir a integración de España no mercado de enerxía da UE, aínda que xa non teñamos empresas de enerxía. Os nosos amigos, rusos, alemáns ou mesmo mexicanos, si as teñen.

10. Aumentar a dotación orzamentaria para a internacionalización  Aumentar a partida de gasto público destinada á internacionalización das empresas, a mellora do tratamento fiscal das actividades de exportación e investimento e a reforma do marco institucional de apoio á internacionalización de forma que sexa máis áxil e adaptado ás necesidades das empresas. Que se eliminen as restricións aos instrumentos de financiamento da internacionalización. Conscientes da importancia que a internacionalización e o incremento do volume de exportacións  ten para o país, debe ser o Estado o que asuma os custos dese esforzo que nos estamos dispostos a facer polo ben do país.

Esta é a clase empresarial que temos. Con un par.

Sen máis comentarios...