Valoración de urxencia duns resultados previsibles

No que atinxe ao principal, poucas sorpresas. A principal novidade é que o PP máis ou menos co mesmo número de votos que nas anteriores eleccións viu incrementada a súa maioría absoluta en tres escanos. Consecuencia lóxica da fragmentación do nacionalismo. 

 

É duro dicilo, pero o do PSOE era previsible. Certo que a debacle ten o dobre de magnitude do que era esperable. Consecuencia das liortas internas e dunha evidente falta de liderado. Pachi Vázquez pode ter moitas cualidades, pero non é a persoa para encabezar un proxecto político gañador. Ademais da falta de líder, ausencia total de proxecto e de programa. A campaña foi realmente insultante para a cidadanía. Demagoxia burda e barata. Nin unha proposta minimamente artellada, nin unha idea aproveitable.

 

O BNG é o gran derrotado destas eleccións. Aínda que na campaña parecía que, grazas ao traballo de Jorquera, podería salvar os mobles, finalmente non foi así. Penso que a derrota non é neste caso atribuíble ao candidato. É obvio que non é un líder carismático pero, dixémolo aquí, fixo un traballo máis que digno. Estaba claro que as recentes escisións tiñan que pasar factura en termos de votos, sobre todo grazas a lei de Hont, pero non parecía que tanto. Estes resultados poñen de manifesto que os problemas do BNG son estruturais. Non se pode pretender emular en campaña electoral aos partidos nacionalistas de dereitas, que teñen éxito noutros países -Cataluña, Euskadi, Escocia ou Quebec-, sendo un partido de esquerdas, ou de extrema esquerda -a UPG debe ser das poucas formacións políticas no mundo occidental que se segue definindo como marxista-leninista-. O facer seguidismo cego deses nacionalismos de dereitas leva a contradicións insalvables a respecto da esencia da ideoloxía propia. 

 

Esas contradicións do BNG puxéronse máis en evidencia coa irrupción da coalición Alternativa Galega de Esquerda (Anova e Esquerda Unida). É indiscutible que o gran éxito de AGE, os verdadeiros vencedores destas eleccións, ten en gran medida nome e apelidos, Xosé Manuel Beiras, pero do fenómeno Beiras falaremos con máis tempo outro día. Diciamos que o discurso de AGE nestas eleccións, nidiamente de esquerdas, solidario e de clase, deixando moi en segundo plano a cuestión nacionalista, fixo aflorar a inconsistencia do discurso BNG, que se reclama moi de esquerdas pero que pretende facer propostas homologables ás de CiU en Cataluña ou ás do PNV en Euskadi. 

 

Do resto de formacións políticas que competían nestas eleccións, pouco que dicir. Todo segundo o previsto. Compromiso por Galicia, do que seguimos pensando que ten futuro e que ten espazo ideolóxico a cubrir, adoeceu de falta de líder, de excesiva heteroxeneidade interna, e de falta de tempo para desenvolver o proxecto. 

 

Do PP, como partido gañador, boa parte do éxito, moi difícil na actual conxuntura económica, é atribuíble ao seu candidato Núñez Feijóo. Un líder sólido e cada vez máis carismático para a dereita. Soubo vender ben os escasos logros do seu goberno nesta lexislatura, que pasan todos polo acerto en aplicar medidas de austeridade antes que o resto, e tamén a imaxe de goberno serio fronte ao previsible desgoberno que se daría se gañasen os outros. 

 

E así rematou a festa.