Un novo nunca máis financeiro? non, grazas

Agora que parece que o goberno de Madrid está decidido a recorrer diante do Tribunal Constitucional a nova do trinque Lei de Caixas galega (PP + BNG), moitos empezan a percibir xa que están a punto de darse as condicións obxectivas para unha mobilización popular da talla de nunca máis, ou aquela máis histórica da aldraxe, neste caso por motivos financeiros.

As ocasións píntanas calvas e hai que aproveitalas, pensarán os líderes máis preclaros. Hai que excitar a fibra máis sensible dos bos e xenerosos.

A restra de argumentos a utilizar é fácil de imaxinar. Ataque á dignidade do pobo galego. Expolio, unha vez máis, dos recursos do país. Roubo dos aforros dos galegos. Outra mostra do colonialismo español. Manobra centralista. Aldraxe inadmisible. Ataque a Galicia. É preciso mobilizarse para defender o país diante dun oprobio de tal calibre. Non pasarán. O pobo, unido... Se isto non se fusiona, leña, se isto non se amaña, caña, caña, caña. Lembremos os encoros. Lembremos o que pasou con Unión Fenosa. Pero non esquezamos a nuclear de Xove. Yes, we can.

Sobran, como se ve, razóns para organizar a meirande mobilización da historia, esta vez si, en clave de país. Por unha causa nobre e xusta. Non o imos permitir. Algúns estarán facendo xa o cálculo da previsible rendibilidade electoral.

Hai, porén, algunhas cuestións que veñen a distorsionar acción política tan de manual. A máis importante é que, como sería natural e desexable, o PP e o goberno da Xunta non están en fronte. Ao contrario, Núñez Feijóo agarrouse á bandeira e, de momento, non pensa soltala. Hai que facerlle un sitio na cabeza da manifestación. Unha manifestación ao lado dos do PP, que queren que lles diga, non é o mesmo.

Deberían ter en conta os estrategas, polo tanto, que nesta tesitura córrese o grave risco de que, como ven acontecendo ata o de agora dende o inicio do asunto das caixas, unha parte importante do rédito político de tan ímproba mobilización das masas, acabe sendo capitalizado polo PP.

Sen esquecer que, como temos repetido ata a saciedade neste blog, Núñez Feijóo neste asunto xoga con rede e non arrisca nada. Se sae a fusión, el é o único artífice. Non gusta oílo, pero gañoulle enteiramente a posición ao BNG. Se non sae, el intentouno. A culpa terá múltiples posibles pais: goberno central, Banco de España, localismos recalcitrantes, dirixentes das caixas que só miran polos seus particulares intereses. Si se consuma a fusión e dentro dun ano ou dous, demóstrase que non é tan solvente e viable como se prevía, sempre poderá presumir do enorme esforzo feito por salvar o país; pero a crise, a desastrosa xestión previa das dúas caixas, a nefasta auditoría de KPMG, fixérono imposible. Menos mal, diranos naquela altura, que está aí Caja Madrid -ou o Banco de Santander- para salvarnos os mobles.

Así que, batalla política que non desgaste ao adversario político, o PP, e si desgaste moito previsiblemente, ao socio imprescindible, o PSdG, ten graves riscos de converterse nunha vitoria pírrica. Cando non de acabar traballando para o inglés.