A catástrofe do Prestige, da que se cumprirán xa dez anos o vindeiro mes, e da que hoxe, por fin, se iniciou a vista oral do xuízo, foi a última ocasión na que os galegos demostramos moi maioritariamente un sentimento de pertenza, de identidade como pobo. A sociedade civil viviu aqueles dramáticos feitos coma unha agresión ao país. E expresou, con rabia, que estaba disposta a defender o propio, o patrimonio colectivo. A defender unha das súas principais sinais de identidade, a paisaxe, o mar, as costas, as praias.
Non é esaxerado dicir que o Prestige foi o principio do fin da era Fraga Iribarne no goberno de Galicia. Faltaban aínda tres anos para que se celebrasen eleccións autonómicas e o esforzo mediático para paliar as consecuencias foi inmenso en todo este tempo. Pero a total desconexión entre as actuacións do goberno -dos gobernos- e as expectativas da cidadanía foi de tal calibre, o nivel de frustración foi tan elevado, que tres anos despois, seguía intacto o sentimento de engano, de fraude.
Houbo que agardar dez anos para que hoxe, por fin, se iniciase, como diciamos, a vista oral do xuízo co que en teoría se pretenden imputar responsabilidades. E volve a ser un día triste para Galicia porque á vista dos acusados que se sentan no banquillo: o capitán do barco, o primeiro oficial, o xefe de máquinas, e como único responsable político o naquel tempo Director Xeral da Mariña Mercante, e inevitable pensar que a tomadura de pelo que supuxo este dramático asunto aínda non rematou.
Ningún responsable político autonómico. Ningún ministro do goberno Aznar (co papel tan destacado que tiveron naquela crise Álvarez Cascos, Mariano Rajoy, Jaume Matas, Arias Cañete, Federico Trillo, o propio Aznar, ...). Nin o Delegado do Goberno en Galicia. O máximo responsable político acusado é un Director Xeral. En fin...
¡Nunca máis!
Nenhum comentário:
Postar um comentário