Falou un self man

Falou Adolfo Domínguez, tan innovador deseñando pantalóns, tan clásico dando receitas de economía e xestión. Soe pasar. unha boa parte dos homes de éxito, eses que da nada chegaron a un certo nivel -neste caso moi relativo- de éxito empresarial, acaban imbuídos dunha prepotencia tal que se senten en posesión de tódalas claves para solucionar o mundo.

Case nunca se paran a reflexionar sobre os verdadeiros motivos do seu éxito. Descreen da continxencia, están convencidos que eles, que foron quen de chegar tan alto, serían quen de triunfar do mesmo xeito en calquera outra circunstancia. Tamén sen subvencións públicas, seguramente.

E xa ven, tanta traxectoria para volver ao taylorismo máis rancio, de principios de século pasado. É o que teñen as receitas clásicas, nunca pasan de moda. Ao contrario que lles ocorre aos pantalóns, que mesmo os enrugados acaban quedando out.

Imaxinabamos que unha persoa que aparentemente basea a súa actividade empresarial na innovación, no deseño, esforzaríase por crear un ambiente de traballo agradable e favorecedor da creatividade. Unhas condicións laborais orientadas a reter aos traballadores máis valiosos. Pero non, como tantos outros self man, está convencido que son máis efectivas as medidas disciplinarias e o despotismo. Seica é o único xeito de eliminar a preguiza que está acabando con nos.

E tamén como tantos outros, non acredita no criterio de ninguén que non se enfronte ao reto de pagar unha nómina. Que fermoso sería un mundo no que só existisen self man. Aturaríanse?