Nacionalismo orientado, nacionalismo desorientado

Hai tempo que todo o espectro do nacionalismo catalán ten os obxectivos claros. Tanto no político como no económico. Todo avance, toda presión cara unha meirande soberanía política acaba por concretarse en algún tipo de avantaxe económica para Cataluña. Dende logo, este nacionalismo actual desprendeuse hai xa tempo de calquera reminiscencia do internacionalismo solidario que durante moitos anos estaba no cerne do nacionalismo de esquerdas. O nacionalismo de dereitas sempre o tivo claro.

Non deixan de sorprenderme as mostras de admiración, cando non de envexa, do nacionalismo galego con iso que se deu en chamar a "dignidade de Cataluña" a raíz da polémica pola próxima sentencia do Tribunal Constitucional sobre o Estatut e a cacarexada editorial conxunta de toda a prensa catalá. Non entenden que a dignidade está directamente relacionada coa balanza fiscal. Esas mostras de fraternidade non nos levan máis que a facerlle o xogo a un nacionalismo insolidario.

Seguimos pensando que temos un aliado en Cataluña derivado da irmandade histórica de dous países oprimidos polo mesmo estado centralista, da condición de nacionalidades históricas, de galeuzca,... Pero hoxe Cataluña formula a súa relación co resto do estado, e polo tanto tamén con nós, en función de intereses económicos exclusivamente. Xogamos, por tanto, en bandos diferentes, eles máis ricos, nós máis pobres.

Os obxectivos políticos están vencellados aos económicos. Lémbrese senón todo o proceso de negociación do financiamento autonómico, no que se deixou de manifesto o peso político-económico de cada quen. Visualizouse entón, como se ían debuxando dous bloques atendendo exclusivamente ao nivel de riqueza. Máis capacidade política, pero para seguir xogando dentro do estado, non nos enganemos, máis avantaxes económicas para Cataluña, menos solidariedade cos pobos do resto do estado.

Hai tempo que o nacionalismo galego está desnortado. Cun mínimo respaldo social -15% e baixando-, fálase cada vez menos de soberanía, en consonancia coa opinión da maioría social do país, porque falar de soberanía e independencia cando para nós, máis pobres que a media do estado, a pertenza ao estado español ofrece saldos económicos positivos, pasaría por asumir esa realidade económica. Como, semella que de xeito bastante realista, isto sería electoralmente unha catástrofe a curto prazo, a táctica política nacionalista orientase a conseguir unha mínima lexitimidade social traballando no parlamento español para conseguir pequenas esmolas económicas a cambio de apoios puntuais ao partido do goberno. Situándose así ao mesmo nivel que calquera outro partido regionalista español. O resultadismo económico conduce a perder a identidade política. Así se vai dilapidando o estatus político herdado do galeguismo histórico. Así se descapitaliza politicamente o país.

Para avanzar cara a máis nacionalismo, para construír un proxecto de país, temos que saber quén somos e o qué somos. A "dignidade de Galicia" como nación pasa por asumir a nosa realidade social e económica.